DTRH19: Sampa The Great maakt ons prachtig

Ben je net je tentje uit gebrand met een gloeiende kater, de rug plakkerig van het zweet, een knalrode kop van die onverwacht pittige zon en misschien zelfs een lichte braakneiging om te onderdrukken, dan weet Sampa the Great toch nog te bewerkstelligen dat je je mooi voelt. ‘I am beautiful’, laat de rapper (met een schitterende diadeem op het hoofd) de hele tent brullen in een nummer dat ze voor haar zusje schreef. ‘I am beautiful!’

Het zegt veel over de jonge vrouw die vanuit Zambia, Botswana, Los Angeles en San Francisco uiteindelijk in Sydney terechtkwam en voor haar album Birds and the BEE9 de Australian Music Prize won (de 3voor12 Award van Australië, zeg maar) . Over swingende drums, boogie-piano’s en samples van stoffige soulplaten vraagt ze zich ‘how you supposed to be black Down Under’ en zingt ze krachtige songs vol ‘black power’ en ‘female empowerment’.

Er zit een goeie opbouw in haar set: eerst haar band maar eens laten stralen, inclusief links een gast die met de ene hand Rhodes en de andere hand klarinet speelt, en rechts twee prima gospelzangers. Vaak halen zulke bezettingen de angel er een beetje uit en dit drie kwartier lang zou nogal saaitjes worden, maar Sampa The Great kan nog venijnig steken. Na een mellow kwartiertje schakelt ze op, bouncend met een korte knipoog naar Kendrick Lamar’s ‘Alright’ en een Lauryn Hill-cover (twee artiesten die duidelijk een inspiratie voor haar vormen). Met haar doffe jazzgitaar-hit ‘Blue Boss’ pakt ze de tent definitief in.

HET MOMENT
‘F E M A L E!’, spelt Sampa over een diepe pianogroove. Ja, de mannen mogen ook best meebrullen, maar Sampa The Great staat hier duidelijk voor de vrouwen. En aan de glunderende oogjes wanneer de tent leegstroomt te zien, voelen veel mensen zich nu inderdaad eventjes prachtig. Gloeiende kater of niet. Knap als je dat al als opener van de kleinste tent weet te bewerkstelligen.

Voor meer Down The Rabbit Hole 2019 check je ons uitgebreide dossier