Debuutalbum Rogue Minor is een universele ervaring voor deze tijd

Rogue Minor. De band rond Ab al Tamimi verwierf in de pre-coronaperiode langzaam een cultstatus in Utrecht door veel optredens en mond-tot-mond reclame. De catchy kruising tussen noiserock, punk en een vleug dreampop sloeg aan en de fanbase groeide. Na in 2019 hard te hebben gewerkt aan debuutalbum Silent Spells had er een knallende releaseparty moeten komen. Maar toen: BOEM 2020!

Silent Spells is een persoonlijke plaat geworden voor songwriter en –gitarist Al Tamimi. Zo gaat ‘Excuse Myself’ bijvoorbeeld over de verwerking van (schuld)gevoelens, terwijl zijn beste vriend in het ziekenhuis ligt. Toch is het conceptueel niet zo specifiek: angst, woede, frustratie, verwarring en wanhoop komen aan bod en zijn gemakkelijk te herkennen door zijn expressieve stem. Als hij boos is, is het ook echt boos! Enkel in de naar dreampop neigende liedjes is emotie wat lastiger te peilen. Luister maar naar eens naar 'Weight of the World’: muzikaal lichtvoetig, maar toch klinkt er een soort verslagenheid en vermoeidheid in zowel stem als tekst.

Muzikaal vallen als eerst de drums op, die onbesuisd droog en hard op plaat zijn geknald, zodat er al gelijk een noisrock feel ontstaat die doet denken aan een Steve Albini (Nirvana, Pixies, PJ Harvey) productie. Ondanks onbesuisde gitaarmuren komt Al Tamimi zijn stem beter door dan ooit, waar deze live dikwijls wordt begraven onder muzikaal lawaai. Hier is er meer afwisseling en dynamiek: als zijn stem de hoofdrol moet hebben, is dat ook zo. Maar wanneer de gitaren je piepende oren moeten bezorgen stellen ze niet teleur. Nog steeds wordt er met het grootste gemak gewisseld tussen noiserock en dreampop, waar we in ‘The Mare’ zelfs wat hardcore punk terug horen.

Bijzonder is dat deze zeer persoonlijke plaat klinkt als gemaakt voor iedereen, op dit moment. Juist nu kennen we allemaal wel eens gevoelens van vermoeidheid, verslagenheid, wanhoop en woede. Meer dan ooit vragen we ons af: wat nu? Het gevangen zitten met die emoties in een tijd waar je geen kant op kan. Dat maakt van Silent Spells een universele ervaring die specifiek deze periode weet te vangen in muziek.