Personal Trainer is meer dan alleen een vrolijke en rommelige gitaarrockband

Ze stonden al eens eerder in de Hall of Fame, toen nog in de oude Hall en als support act voor Pip Blom. Nu staat de zevenkoppige band Personal Trainer zelf als headline act in de nieuwe Hall en is het nog uitverkocht ook. Na alle lovende kritieken op hun debuutalbum Big Love Blanket, mogen ze nu tijdens hun tour laten zien wat ze live waard zijn. Maar niet voordat we de Australische Bumble B. Boy, echte naam Tom Harden, mogen aanschouwen.

In imkerpakken trappen Bumble B. Boy en zijn danseressen de show af en via een vooraf opgenomen tape vertelt Harden gefaald kinder entertainer te zijn die door aanklachten Australië heeft moeten verlaten en hier zijn show een nieuw leven in wilt blazen. En die show? Die zit vol met chaospunk en hysterische elementen. Een in zonnebloempak gehulde drummer, twee danseressen met pompoms die over het podium rollen, de nerveuze angstige blik in Hardens ogen: het draagt allemaal bij aan het bizarre schouwspel. En wie tussen alle hysterie goed luistert, hoort ook de muzikale creativiteit: funky gitaarloopjes, punk vermengd met een beetje disco en artrock. Het is een geordende chaos en behoorlijk hard, soms zo hard dat we Hardens vocalen niet meer goed horen, maar de nummers staan als een huis.

Over Personal Trainer zou je hetzelfde kunnen zeggen: chaotisch en rommelig. Maar op het debuutalbum Big Love Blanket staan ook wat rustigere nummers, zoals de akoestische en opbouwende titeltrack waarmee de band hun set vanavond aftrapt. Vanaf daar neemt de band je mee in een mengelmoes aan genres die ze elk hun eigen geluid meegeven. Van de synth gedreven rock in ‘Cut Loose’ tot de funky baslijntjes in ‘Fiddlefunk’. Horen we daar nu zelfs enkele jazzy klanken in het ietwat donkere ‘Texas in the Kitchen’? Ja zeker. Elke track is anders en toch past het bij elkaar. 

In de basis blijft de band ‘gewoon’ een vrolijk en rommelig gitaarrockbandje, maar laten op hun nieuwe plaat zien dat ze van alle markten thuis zijn en niets gewoontjes klinkt. Teksten gaan over een bepaald ongemak, over gevangen zitten in een dagelijkse sleur of soms over iets simpels zoals melk en dat brengen ze op een passelijke nonchalante maar charmerende manier. Het publiek is gek op frontman Willem Smit, die zoals altijd gekke fratsen uithaalt en zonder al te veel woorden een connectie legt met hen. Het schurende ‘Key of Ego’ is bij uitstek de klapper van de set, Smit twijfelt dan ook geen seconde om het wild springende puubliek te vergezellen en waagt zich aan wat koprollen over de grond tussen de dansende menigte. Dat er vanavond geen personen en apparatuur gesneuveld zijn, is een klein wonder te noemen.