Genomineerd voor de 3voor12 Award 2021: Global Charming

Er zijn veel sterke Neder-indierock-platen uitgebracht het afgelopen jaar. Het vreugdevolle debuut van Teddy’s Hit bijvoorbeeld, de opruiende britrock van Queen’s Pleasure, het kleurrijke feestje van EUT en de doorbraak van Groningse garagepopband The Vices. Maar wat ons betreft stijgt er eentje in al zijn lamlendigheid bovenuit: Mediocre, brutal van de Amsterdamse postpunkband Global Charming.

Opeens zit je achter de groezelige luxaflex, het lijken wel tralies. De baas staat als cipier over je schouder mee te gluren. De verouderde Windows-werklaptop als molensteen aan je nek. En de 40-urige werkweek als gevangenisstraf waar maar geen eeeeeeeeeinde aan lijkt te komen. Pffffff. Op hun geweldige debuutalbum Mediocre, brutal zit Global Charming vast in de achtste ring van de hel. ‘Adult hell’, zoals frontman Jilles van Kleef apathisch zucht op het openingsnummer. Buiten schijnt de zon, maar hij zit opgesloten in de kantoortuin. In wankelende liedjes bezingt hij hoe verschrikkelijk middelmatig het leven eigenlijk is, hoe je verstrikt kunt raken in de sleur. Hij is moe tot in zijn botten, zit een straf uit en voelt zich leeg vanbinnen. Hij zingt het met een knipoog en zelfspot, maar toch ook oprecht gefrustreerd.

Het is razend knap hoe Global Charming die verveling en frustratie ook muzikaal weten te vatten. De ene gitaar speelt net effe langs de ander heen. De bas sputtert. De synthesizer jengelt vervelend voort. Het klinkt als een jenga-toren die schots en scheef staat, waar de helft van de steentjes uit is getrokken. Als je er nog eentje uit trekt, dondert–ie sowieso uit elkaar. Nu staat hij wonderlijk genoeg nog. Probeer het eens na te spelen, en je snapt hoe knap het eigenlijk is gedaan. Er zit wel degelijk een soort groove in nummers als ’Soft Fruit’ en ‘Office Hell’, en hoe schots en scheef het ook lijkt, de Jenga-steentjes passen PRECIES in elkaar.

En dan zijn er nog de nummers die gewoon heel lekker rocken: ‘Curveball’ klinkt als een ijzersterk Parquet Courts-b-kantje, ‘Celebration’ is een bedwelmende krautrock-tune en op het punky ‘No Compromise’ kun je een uitstekende moshpit beginnen. Maar… ook die nummers klinken stuk voor stuk lamlendig en cynisch. Laat dat nou precies de emotie zijn die bij dit jaar past.