Gonzo Bimbo wil ons laten dansen én reflecteren

Al vanaf de eerste tonen van de tweede EP van Gonzo Bimbo waan je je in een Italiaanse disco van de jaren 80: beat recht uit de drummachine, vrolijke synth-akkoordjes en een klein beetje kitsch. De tracks die volgen zijn allemaal energieke italo/europop liedjes, met een lekker scheutje postpunk. Wie zijn er verantwoordelijk voor deze geschifte maar zeer smakelijke cocktail?

Maak kennis met Gonzo Bimbo, een project van Italiaanse artiest en zangeres Enrica Arbia en Nederlandse muzikant Elias Gersma dat eigenlijk een beetje per ongeluk ontstond: ‘Ik zag Enrica hier in Groningen een performance doen. Ze had zo’n makkelijke manier van optreden en zingen. Ik stuurde daarna wat losse ideetjes naar haar toe. Het was totaal niet de bedoeling om een band te vormen, maar dat samenwerken ging zo makkelijk en organisch dat we toen eigenlijk niet zijn gestopt.’ 

Vanwege Enrica’s Italiaanse roots, kroop al snel die italo-invloed de muziek in. ‘Ik kende het eigenlijk nog niet zo goed,’ vertelt Elias. ‘Maar ze liet me veel van die jaren ‘80 italo-liedjes horen. We gaven elkaar complete vrijheid en zo ontstond eigenlijk deze mix van genres.’ Die mengelmoes hoor je ook terug in Enrica’s zang: ‘Ik ben begonnen in een kerkkoor, wat een hele pleasing manier is van je stem gebruiken. Met Gonzo Bimbo wil ik dat een beetje deconstrueren. Af en toe mag mijn stem eigenlijk ook wel rauw en uitdagend zijn'. Het geheel moet vooral grappig én serieus tegelijk klinken. ‘Dat je tijdens het dansen ook een beetje kan reflecteren op de wereld om ons heen.’

Voor Enrica is zo’n muziekproject een compleet nieuw terrein: zingen was eigenlijk vooral iets voor naast haar (performance)kunst. Elias is dan weer geen onbekende in de muziekwereld. Hij is zanger/gitarist van de band The Homesick (die hun muziek uitbrengen op Sub Pop!) en zijn soloprojecten Huub Prins en Yuko Yuko. Al vindt hij het wel lekker dat hij een keer niet die taak van frontman op zich hoeft te nemen. ‘Vooral die solo projecten waren nieuw voor me, dat je tijdens een optreden om je heen kijkt en er niemand naast je staat. Je moet echt een beetje de clown uithangen. Ik kan nu eindelijk een beetje mijn ding op de achtergrond doen, met dan af en toe wel een gekke move met m’n gitaar. Al laat ik dat clownen lekker aan Enrica over.’