Slimfit: queer knaldrang met Caribische inslag
Maatschappelijk betrokken dj staat volgend weekend op POING Festival
Sammie Tjon Sien Foek alias Slimfit zit middenin een nogal intens jaar. Niet alleen staat hen steeds vaker op mooie line-ups (volgend weekend bijvoorbeeld op POING Festival én ZeeZout, maar ook vaak bij Los Angles in Garage Noord en binnenkort op de Queer gabber-nacht in RADION). Ook organiseerde hen een fundraiser voor de artiesten die Milkshake boycotten, en spreekt die zich steevast uit over maatschappelijke misstanden. Hun dj-sets zijn altijd speels, hard maar nooit rechtlijnig: van neo perreo (het wilde, weirde zusje van reggaeton) tot hardcore ‘Ik hou ervan om een mix te maken van elektronische muziek uit heel veel verschillende windstreken, en zit steeds meer in de Zuid-Amerikaanse richting. Ook door mijn eigen Caribische achtergrond. Dus bubbling en baile funk wissel ik af met hardgroove en electro.’ Dit is hun DJ Shortlist.
De track:
Wanton Witch - obcecado por você
‘Ik draai zoveel mogelijk platen van vrouwen en mensen van kleur. Wanton Witch is een Maleisische artiest die binnen deze track zowel Zuid-Amerikaanse ritmes als referenties naar Zuidoost-Aziatische cultuur laat horen. En er zit emotionele trance in, wat het tot een hele extatische, overweldigende en hypnotiserende plaat maakt. Veel drums, veel energie, ik wil graag dat mensen blijven dansen, maar ik wil ze ook graag meenemen in een emotionele reis. Deze plaat heeft dat allemaal.’
De DJ-inspiratie
Crystallmess
‘I love haar sets! Ze is een storm, een muzikale chaos, een dj uit Parijs die zichzelf superveel speelruimte gunt om te verschuiven van trap naar baile funk, naar allerlei zwarte muziek die ze draait als tribute aan haar community. Ze is onvoorspelbaar en onnavolgbaar, maar toch klopt het, en ze draait op momenten ook heel technisch. Onder haar eigen naam – Christelle Oyiri – doet ze ook veel multidisciplinaire en sociale kunstprojecten die soms terugslaan op de Zwarte-Franse cultuur in relatie tot het koloniale verleden van Frankrijk.’
De club
Outra Cena
‘Een oud gebouw in Lissabon met de feel van een kraakpand, en twee zalen: de ene is meer housey, in de ander is meer ruimte voor live-acts en leftfield clubsets. Príncipe organiseert er ook labelnights, ze staan er open voor percussie uit batida en kuduro. Het is best een serieuze club, voor zo’n 700 bezoekers, en al het personeel is queer en van kleur. Hoewel het als een illegale rave voelt, is het toch een veilige ruimte. Ik heb er laatst gedraaid op een avond van ARVI, heel sick. In Nederland heb ik wel eens het commentaar gekregen: Kun je meer techno draaien? Nou, hier begrepen ze heel goed dat je hard kan gaan met heel veel verschillende ritmes, en het ook dan zwoel, sensueel én onvoorspelbaar kan zijn.’