Ruige gitaren en manische passie staan centraal tijdens Schmetterfest #3

Afgelopen donderdagavond waren SULTAN. en Shaemless ondergronds te vinden tijdens de explosieve derde editie van Schmetterfest. Op het kleine podium van de Kraakkelder, spelen de twee bands naast een wit beeldhouwwerk van Elvis Presley en met een geleend drumstel van mede-Schmetterlingen Andy & the Antichrist hun repertoire voor een publiek die de kelder van De Nieuwe Vorst helaas maar half vult. De boys van het Tilburgse cassettelabel Schmetterling Records beloven veel: ‘Nog meer herrie, nog meer bands, nog meer overlast, nog meer dansende mensen!’. En herrie wordt er zeker gemaakt.

Het vierkoppige Shaemless begint de avond krachtig en passievol met hun garage beïnvloede postpunk. Met een lange, zwiepende coupe schreeuwt leadzanger Daan Sturm zijn teksten in de microfoon, wat hij precies zingt verstaan we amper door de doorresonerende, noisy gitaargeluiden die als een muur op ons afkomen. Ondanks de flinke herrie en volle overgave van de band, slaat de energie nog niet echt over op het publiek en wordt er slechts voorzichtig mee geknikt. De klanken zijn wat eentonig en soms laat de creativiteit wel iets te wensen over. Met ‘White Statues’ brengt de band daarentegen een wat meer melodisch en fris geluid met duidelijkere vocalen, maar eindigt wederom hard met een ruige distorted gitaarsolo. Deze jeugdvrienden spelen met passie en tonen een sterke basis met potentie, maar weten nog geen grote indruk te maken. 

Hierna volgt het apocalyptische rock trio SULTAN. , bestaande uit de knotsgekke muzikanten Auke de Vries (Drummer), Sascha Palies (bassist-vocalist) en Clemens van Laar (gitarist-vocalist). Ze laten meteen zien hier te zijn om een brutaal harde show neer te zetten. Ook deze heren spelen met grote passie, aan hun expressie is af te lezen dat ze helemaal opgaan in hun spel. Tijdens ‘AIRPLANE MODE’, dat over het gebruik en gevaar van telefoons/sociale media, valt op dat het spel van de band wat meer gefocust is dan hun voorgangers. Het trio bouwt hun nummers zorgvuldiger op: langzaam tromgeroffel, gevolgd door prominente, hard aangeslagen gitaarakkoorden en laat ze explosief eindigen. Het vandaag uitgekomen ‘POLITICIAN’ wordt natuurlijk, zo net voor de verkiezingen, ook gespeeld en gaat volgens de frontman over zijn haat voor het kapitalisme. We worden volledig meegesleurd in hun manische schouwspel, zo laat de bassist zich voor het podium vallen en speelt hij op de grond al ronddraaiend op zijn gitaar. Typerend en precies wat SULTAN. zo goed maakt.Ze spelen met een manische passie en wanneer we dachten dat het er niet meer van zou komen, komt-ie er toch: een moshpit. Met zweet dat van het hoofd druppelt worden de instrumenten en de kelder heerlijk ondergekliederd, maar dit maakt de jonge muzikanten geen reet uit.