Album van de Week (39): Wednesday
Liefdespijn en jeugdherinneringen smelten samen in rauwe countrygaze
Een relatie verwerken met je ex aan de andere kant van de control room: het klinkt als een klassiek Fleetwood Mac-verhaal, maar het is ook de realiteit van Wednesday. Slechts een maand na hun breakup namen frontvrouw Karly Hartzman en gitarist MJ Lenderman hun zesde album Bleeds op. Hij werd de golden boy van de indierock met solodebuut Manning Fireworks en verliet de tourband van Wednesday, maar leverde nog wel gitaarpartijen. Ondanks dat de liedjes al eerder waren geschreven, hangt die mix van emoties en veranderende banddynamiek voelbaar over de nummers.
Die spanning hoor je meteen in de teksten. ‘The Way That Love Goes’ is een twangy tranentrekker die je terugbrengt naar je diepste breakupherinneringen: ‘I oversold myself on the night we met’. In ‘Elderberry Wine’ verschuift Hartzman juist naar bitterzoete humor: ‘Said I wanna have your baby / Cause I freckle and you tan’. Hartzman schrijft niet alleen vanuit het puin van een relatie, maar vooral ook vanuit herinneringen aan het weelderige South Carolina. Niet voor niets droeg de plaat de werktitel Carolina Girl. In het rammelende ‘Phis Pepsi’ klinkt dat als een jeugdige roes: ‘Came here for a party in middle school / Rode my bike home, drunk off of a Four Loko’.
Muzikaal is Bleeds een modderige mengelmoes van country en grunge, dat door de band zelf vaak omschreven wordt als ‘countrygaze’ en door fans als ‘y’allternative’. In andere woorden: glijdende pedal steel-gitaren, rafelige drums, en gitaarsolo’s die klinken alsof ze uit een gore kelder barsten en vervolgens verdrinken in muren van distortion. De hardcore-uitstap ‘Wasp’ gaat nog een stap verder: alle twang wordt ingeruild voor keiharde screamo-tirades.
Toch is Bleeds geen chaos. Het voelt meer als een collage van een rauw leven: ongepolijst, rommelig, maar steeds weer bij elkaar gehouden door Hartzmans kwetsbare melodieën die zachtjes in je hoofd blijven rondspoken.