Album van de Week (24): Drake

Nog voor Drake haast vanzelfsprekend de streamingrecords brak, nam hij heel Spotify al over. Alle playlists, van Ambient Chill tot Indie Argentinia kregen vrijdag een Drake foto er aan gehangen. En zo weet iedereen het: Scorpion, de nieuwe Drake plaat is uit. 

Je zou een hoop kunnen zeggen hoe die promotie zijn supersterstatus en ego bevestigt, maar het voelt ook als een noodzakelijke push. Waar eerder een nieuw Drake-album nog een enorme nieuwsgierigheid veroorzaakte, lijkt het nu een collectieve zucht op te roepen. Vijfentwintig nummers, en met alle opvullers niet de meest bevredigende negentig minuten. Maar maak zelf een playlist vol hoogtepunten van het album aan, en je kunt hem vullen met het beste wat Drake tot nu toe maakte.

Uitgerekend de afsluiter is het best. Natuurlijk spint Drake de pijnlijke onthulling van Pusha T over zijn geheim gehouden zoon bij een scharrel tot een manier op weer zijn eigen kwetsbaarheid en zware leven te benadrukken. Maar zo overtuigend en mooi als op afsluiter ‘March 14’ deed hij dat nog zelden. Na zijn eigen jeugd in een gebroken gezin, hield hij zichzelf altijd voor dat het anders moest: nu moet hij erkennen dat hij zijn eerste zoon ook geen nest kan bieden zoals hij het voor zich zag. Een zwaarmoedige pianocover verstopt in het outro geeft de genadeklap.  

Een groot deel van het zwakke middenstuk op het dubbelalbum, komt doordat Drake voor het eerst niet langer vooruit lijkt te kijken. Zijn vorige albums waren ook lang, maar daar wist hij de spanning nog vast te houden door heel goed de pop van het moment een richting op te sturen. Tegelijk is er genoeg ouderwets goede Drake te horen: de kurkdroge drums gecombineerd met een Mariah Carey sample op ‘Emotionless’, op 'After Dark' laat hij zichzelf door Ty Dolla $ign naar grote r&b hoogtes stuwen, ‘Nice For What’ en ‘In My Feelings’ zijn zwetende zomerhits, het donkere ‘Nonstop’ zou nog minuten langer door mogen gaan: Veel van de tracks zijn beter dan het album. Maar zou dat erg zijn voor Drake?