Energiek en gefocust Grafjammer op De Tyfus, De Teerling
Je kunt mijn poep eten!
In de nasleep van het COVID-tijdperk ondergaat de Utrechtse metalband Grafjammer een wisseling van de wacht, met de vervanging van zowel de drummer als de gitarist. Energieker dan ooit, is het op nieuw album De Tyfus, De Teerling dan ook tijd om lekker met ziektes te schelden. In het oud-Nederlands dan toch: “Hachel mijn bout (lees: je kunt mijn poep eten), wij haten jou!”
Grafjammer bestaat momenteel uit Jorre voor de strot en rijm, Jeroen en Jammerhout spelen gitaar Jelle de bas en Jicht op batterij. Als Jorre ons gelijk bij het openingsfragment toeschreeuwt ”Hoor, hoor, de dijk is dicht”, een referentie aan het afsluiten van de Zuiderzee in 1932, horen we gelijk wat deze band zo eigen maakt: ondanks de nihilistische inslag, waar ziektes als tering en tyfus je om de oren vliegen en de hele mensheid het moet ontzien, zijn de Utrechtse en de nationale geschiedenis meestal het middelpunt van de teksten. Zo horen we in ‘Bertken’ het verhaal over de Utrechtse kluizenaar, non en dichteres Suster Bertken, die zich in de oude Buurkerk liet opsluiten in een zelfontworpen cel, en daar ‘woonde’ tot haar dood, 57 jaar later. Ondersteund door Utrechtse folkband Voddemoer zorgen akoestische gitaarklanken en cleane zang voor een extra verhalend tintje. Het verhalende is ook sterk aanwezig bij ‘Rampokker’ (lees: gewelddadige bandiet), over de vierde gouverneur-generaal van Nederlands-Indië, Jan Pieterszoon Coen, die met harde hand heerste over de kruidenhandel van de VOC.
”Dat kan me allemaal aan mijn reet roesten, hoe klinkt dat dan, godverdomme!?” horen we je nu denken. Welnu, Grafjammer heeft in de Galloway studio te Nijmegen een album opgenomen waar elk element binnen de muziek perfect hoorbaar is, maar toch klinkt alles als een smerige zwarte drab. Met name de drums en basgitaar zorgen voor de nodige groovy passages en jazzy klanken. Kortom, het swingt de pan uit, zeker als de band wat gas terugneemt. Wanneer de vaart erin zit, horen we echt agressieve blackmetaltremolo’s en pijlsnelle blastbeats. Maar vleugjes rock ‘n’ roll en thrashpunk à la Rich Kids on LSD zijn ook niet ver weg. Bijzonder aan de klank en dictie van Jorre’s zang is dat, hoe smerig en nijdig hij ook klinkt, de screams woordelijk te verstaan zijn. Er zijn maar weinig genregenoten waarover je dat kunt zeggen. Zo is dit vierde album een heerlijk gefocust stukje besmettelijke ‘roggel’ geworden dat door zijn korte speelduur ook nog eens uitnodigt om telkens weer opnieuw op te pleuren.