LL18: Rag’n’Bone Man vult hits aan met moeizame truckerssoul

Het is een wonder dat niemand ooit een inzamelingsactie is begonnen om Rag’n’Bone Man te laten stoppen met rappen. Hij doet het zelfs in het verlengde van zijn grootste hit ‘Human’. Bij Rag’n’Bone Man moet het publiek beducht zijn: altijd kan een lelijke afslag worden genomen. Terwijl het bij de show van Rory Graham echt niet lelijk hoeft te zijn. Ook daar geeft hij voorbeelden van.

De dertiger is nog niet zo heel lang doorgebroken met zijn album Human en de titeltrack daarvan, een nummer dat nog vele jaren door soulkoren zal worden gezongen. Rag’n’Bone Man oogt met zijn Jerommeke-postuur, baard en tattoos tot in zijn gezicht als een ruwe zeebonk. Graham heeft een groot bereik: zijn stembanden kunnen een aanzienlijke nijlpaardenbrul voortbrengen. Hij maakt  popliedjes die zijn gevuld met blues, soul, gospel, rock. Zijn clichématige teksten worden gezongen in grote refreinen.

De show op Lowlands lijkt een moeizame te worden. De band heeft wel blazers en achtergrondzang, maar toch klinkt het vrachtwagenzwaar, te rock en hermetisch. De frontman loopt niet helemaal lekker. Hij drukt zijn hand op zijn oor terwijl de Joe Cocker-achtige zang er snerpend uitkomt. Bij ‘Your Way Or The Rope’ gaat hij de mist in. Als hij rapt, doet hij het met dode ogen. Het is een uitdrukking die past bij het vaak gekunstelde songmateriaal van de singer/songwriter. Hij is pas in z’n element als hij met kleine pianobegeleiding ‘Skin’ kan zingen. Dan verschijnt er wat vaker een glimlach op het doorleefde gelaat.

HET MOMENT:

‘Human’ had een wat betere behandeling verdiend, maar de andere grote hit - ‘Skin’ - krijgt wel de lucht en liefde waar de show aan tekort komt. Goed gezongen ook. Dan blijft het applaus kletteren. En dan is het nog moeilijker te begrijpen dat Rag’n’Bone Man denkt: laat ik nu weer eens even een paar minuten matig rappen.

Lees alles over het festival in het Lowlands dossier.