Ploegendienst sloopt Hall of Fame met gevloek, harde riffs en poëzie
De kunst van het voordragen in de moshpit
'100% anti-alles'; Zo luidt het motto van punkband Ploegendienst dat afgelopen donderdag speelde in Hall of Fame in het kader van nieuw album DSM-5. 'Liefde is alles en liefde is waarheid', zei frontman Ray Fuego, en die liefde werd honderd keer zo hard teruggegeven.
De avond wordt afgetrapt door Loopey. Als oprichter van collectief Yung Gods is hij onderdeel van de nieuwe lichting van SMIB waar Ray Fuego van Ploegendienst een van de sterkhouders is. De zaal is nog maar deels gevuld wanneer Loopey begint. Het publiek moet er nog even inkomen en Loopey weet hoe dat moet. Aan de hand van lekkere beats en pakkende teksten krijgt hij uiteindelijk de zaal mee met een moshpit waar hij zelf net zo hard in meedoet.
Wanneer de lichten uitgaan klinkt 'Please, Please, Please, Let Me Get What I Want' van The Smiths. De band betreedt het podium en Fuego begint met een gedicht. Wanneer de laatste zin “Je droomt ons en bent ons en dat is het leven” luidt, ontstaat er een explosie van harde riffs en begint de eerste van vele moshpits, verantwoordelijke partij: Ploegendienst.
Muzikaal is de band ijzersterk, want Michiel Beffers (gitaar), Bastiaan Bosma (basgitaar) en Bram Swarte (drums) werken samen als een geoliede machine. De timing is strak en ze leveren een constante stroom van bruisende energie.
Fuego onderbreekt de moshpits om nogmaals een gedicht voor te dragen, deze keer om het nummer 'IK' in te leiden. Zodra het gedicht klaar is en de muziek begint te spelen, krijgen we een mix van poëtische teksten en gescheld. Dat tekent het beeld van een gemiddelde Ploegendienst-show waarin de moshpits oneindig lijken en de crowdsurfers in grote getalen over het publiek heen drijven.
Het einde van het concert nadert en nadat de band afscheid heeft genomen van het publiek komen ze toch nog even terug voor een toegift, die op verzoek van Fuego in volledige duisternis is. De lichten gaan uit en de laatste paar nummers worden gespeeld in het donker, op een paar stroboscopen na. Wanneer dan toch de laatste klanken uit de speakers klinken, sluit de pit zich voor het laatst en zien we overal blije hoofden die een bijna therapeutische ervaring hebben ondervonden. Liefde is, zeker met Ploegendienst, echt alles.