PP25: Nick Mulvey IS acoustic chill

Tranquilo! Doe rustig! Chill! De derde ijzeren regel uit het Pinkpop-handboek is: stijgt het kwik boven de dertig graden, dan laat je alles uit handen vallen (behalve je biertje) en ga je op zoek naar dat ene streepje schaduw op het terrein. De nieuwe directie had beloofd dat er wat meer plek zou zijn, maar dat valt knap tegen. Er zijn een paar schaamlappen opgehangen, maar die zijn al bezet. Of wacht, de tent! Speelt daar iemand?

Ja dus, een dude met een akoestische gitaar. Is dat Hardy, de country-pop-ster die helemaal de sound te pakken heeft die nu happening is in de hitlijsten? Nee dus, die trok last-minute de stekker uit zijn volledige Europese tour, dus mogen we het doen met Nick Murvey. Tien jaar geleden stond hij er ook al eens. ‘I remember the gig!’, zegt-ie zelf. ‘Waren jullie erbij?’ Een paar handjes gaan de lucht in. Toen had hij net de twee hits uit waar nu weer het hardst op gereageerd: ‘Cucurucu’ en ‘Fever To The Form’ worden zowaar meegeneuried.

Hij zit, zeker zo in zijn uppie met een nylonsnarige gitaar, in het akoestische folk-venn-diagram op de overlap tussen Jack Johnson en José Gonzalez. Happy folk. Morning coffee. Totally stress free. En vooral: acoustic chill. Geen reet aan dus, en hoewel hij een gitaareffect heeft dat zijn getokkel omtovert in glazige orgel-akkoorden, doet hij live wel heel weinig om zijn liedjes tot leven te wekken. In 2015 (toen ook in een halflege tent) had hij nog een vijfkoppige band met twee strijkers, en een bijna psychedelisch rockend einde. Nu niet.

HET MOMENT:
Er is ruimte ZAT, dus gaan steeds meer mensen zitten op het asfalt. Oogjes dicht. Een soort-van-verfrissend briesje door de tent. Een beetje wegdutten. Chill.

Kijk het optreden HIER terug.