PP25: SOFT PLAY gaat recht naar het reptielenbrein
En hebben stiekem toch een softe touch
Je ziet ze al zitten: de grijze duiven die vanmiddag de gok waagden bij punksloopkogel Amyl and The Sniffers, een halve zonnesteek opliepen in de pleureshitte en nu hun laatste restje moed bijeenschrapen in de Tent, lamgeslagen door de hitte. Verloren zaak. Dacht je dan. Tot de holbewonerrriffs van SOFT PLAY door de tent scheuren en op het reptielenbrein inwerken. Binnen één liedje trekken de gekke Britten in hun piepkorte broekjes alweer een vrolijke moshpit open, bij ieder liedje wordt de trechter net iets breder.
Komt ook door het doorjakker-drumspel van Isaac Holman, die drie kwartier nagenoeg hetzelfde ritme ramt op z'n floortom en snare. BAMBAMBAM! En die woedend door de microfoon schreeuwt. Want SOFT PLAY is boos. Boos over smeltende ijskappen, boos over schoonheidsstandaarden en oorlog, boos over wankers en cunts. Boos over vuilnisbaksap in een oververhitte vuilnisbak. Boos op mensen die typen en dan weer stoppen. Die elektrische steppen hebben. Fuck hen ook. En assholes met ongevraagde meningen. Zoals over hun naamswijziging van Slaves naar SOFT PLAY, fuck die haters. 'SOFT PLAY?! MORE LIKE SOFT CUNTS!' brult Holman in een imitatie van die assholes, om ze vervolgens een vocale klap op de bek te geven. 'COME AND GET A LOAD OF THESE PC BABIES!' En even later: 'If I wasn't such a loving bloke, I'd kick your fucking head into the road!' Ha. Ok.
Ok, toegegeven, het is allemaal wel een beetje recht-door-zee, een beetje veel van hetzelfde, maar wat spreekt voor SOFT PLAY: hun kleine hartje. 'Excuse me, please!', vraagt Holman beleefd, voordat hij over de barrier klimt en zich boos maakt over een catfight onder twee vrouwen. 'Geweld is niet cool, tenzij het dat wel is. Maar dit was dat niet!' Om vervolgens op te roepen tot support onder de girls met een all-female-circlepit. Awww.
HET MOMENT:
En dan klinkt opeens 'Everything and Nothing', de emotionele song die ze opdragen aan hun oude vriend, en ook aan de partner van gitarist Laurie Vincent, die in 2020 overleed. Alleen gespeeld met mandoline, en met heel veel emotie. Toch nog tranen.