BKS17: Comeback Arab Strap komt slecht uit de verf

‘Fuck it’s warm in here,’ constateert Aidan Moffat volledig terecht in Stage Two. De frontman van Arab Strap zit misschien wel met zijn hoofd in de grijze Schotse wolken, want thuis in Glasgow is het, je raadt het al, voor de hele week regen voorspeld. Het zou ook kunnen verklaren waarom de terugkeer van de toch wel legendarische band voornamelijk uitblinkt in een gebrek aan energie. Legendarisch omdat de formatie rond Moffat en Malcolm Middleton de grote spil was van de Schotse indiescene (met onder meer Sons and Daughters en Belle & Sebastian) die midden jaren 90 opbloeide. Ook was de band een grote inspiratiebron voor bands uit de omgeving, zeker niet in de laatste plaats stadsgenoten Mogwai.

En laat dat de nou net de band zijn waar de gedachten in Stage Two meerdere malen naar afdwalen. Beide acts zijn erg goed in sombere nummers maken, Arab Strap is zelfs nog een tikkeltje meer naargeestig. Moffat is de verhalenverteller en onderwerp in één, verzonken in de kraag van zijn lange jas, op straat zijn zonden overpeinzend, op weg naar goedkope seks en nog goedkopere drugs en rock ’n' roll. Hij is een brompot, een uur lang lurkend aan het bier, alle nummers opdreunend op een auto-piloot omdat de motor oververhit lijkt te geraken. De échte fan zal het allemaal makkelijk accepteren (‘hoort bij de act man!’), de nieuwsgierigen zien een uitgebluste band die muzikaal is ingehaald door protegés die in de tussenliggende tien jaar wél door zijn gegaan met muziek maken. Het maakt van dit optreden een vervelende partij, waarbij alleen afsluiter/de hit ‘The First Big Weekend’ tot aardig wat animo leidt (en wordt afgelezen van een velletje, maar het is dan ook een hele lap tekst).

HET MOMENT:
Gelukkig: Moffat blijkt even toch wat humor te hebben en gaat vlak voor het eind op het podium staan voor het scherm, waardoor een droste-effect onstaat. De Schot wiebelt wat met zijn kont en neemt maar weer even een flinke teug.