Paaspop 2017: The Kyle Gass Band gered door blokfluitsolo's

Het is half zes als Tenacious D minus Jack Black het podium van de Jack Daniels Stage betreedt. The Kyle Gass Band, het zijproject van, je raadt het al, Kyle Gass. Op het podium staat tussen vier bandleden een kale, wit-bebaarde man die je in de eerste instantie eerder als vervanger van de Kerstman kan identificeren. Het is hem toch echt, Kyle fucking Gass.

Bijgestaan door een selectie harde rockers hoeft Gass zelf niet superveel te doen, want het dragende werk wordt voornamelijk door Mike Bray - tweede gitarist en vocalist - gedaan. De rol van KG zelf is het publiek bespelen met bewegingen die hij heeft afgekeken van Jack Black, zoals vingers voor het gezicht van bandleden houden en heupbewegingen uitoefenen waar Elvis jaloers op zou zijn. In eerste instantie grappig, maar verliest al snel zijn waarde door het net een tikje te vaak te doen.

Maar ook de muziek van Kyle Gass en band lijden onder een overdaad aan herhaling: de vaste formule van gitaarsolo’s die net iets te lang doorgaan en een Kyle Gass die continue over het podium springt, wordt op den duur gewoon saai. Toch komt Gass heel even onverwachts uit de hoek en tovert niet één, maar zelfs twee blokfluiten tevoorschijn. Het gitaartje gaat aan de kant en iedereen die half afgehaakt was, wordt weer binnengezogen door heuse blokfluitsolo’s waar je ‘U’ tegen zegt. Het tafereel lijkt bijna op een outtake van Tenacious D-film ‘The Pick Of Destiny’ en iedere noot, band én blokfluit, is een genot.

Het lijkt dan wel alsof Kyle Gass meer als gimmick gebruikt wordt, toch sluit de band de show af met een knal. Alleen een ware virtuoos kan namelijk een blokfluit omtoveren tot een sexy instrument en hoewel Gass’ doen en laten saai zijn, redt de blokfluit het slot.