Album van de Week (29): Blood Orange

Met speels gemak beweegt Devonté Hynes zich door het hedendaagse muzieklandschap. Hij maakte punk met Test Icicles, hij werd een singer-songwriter met een eigen geluid als Lightspeed Champion, hij transformeerde tot pionier van een nieuw r&b geluid als Blood Orange. En onder die laatste naam komt ie nu met een mixtape van 32 minuten die fladdert van idee naar idee zonder als een onaf allegaartje te voelen. Het is bijna jaloersmakend, de vrijheid die hij zich permitteert.

Dat ging in het verleden ook wel eens anders. Blood Oranges vorige twee albums Freetown Sound (2016) en Negro Swan (2018) waren doorwrochte albums, waar ook wel eens vreemde afslagen in zaten, maar waar toch ook altijd het gewicht van een concept aan hing. Dit keer voelt alles ongedwongen. Een liedje dat na anderhalve minuut klaar is? Kan gewoon. Overschakelen van gospel naar hiphop, natuurlijk! Zelf een bijrol pakken en het podium geven aan Toro y Moi of Kelsey Lu? Waarom niet?

Niet dat Angel’s Pulse met al die vluchtigheid nergens over gaat. ‘Birmingham’ bijvoorbeeld gaat over de bomaanslag die een racistische terrorist in 1963 pleegde op een zwarte kerk in Birmingham, Alabama. Vier meisjes kwamen daarbij om het leven, een zwarte bladzijde in de belangrijkste burgerrechtenperiode van de recente Amerikaanse geschiedenis. In het liedje - met de nadruk op ‘je’, hij duurt maar anderhalve minuut - weerklinkt de paniek van een van de moeders die aan komt snellen als de bom afgegaan is. Een enkel beeld was genoeg.

Het langste nummer op de tape heet ‘Take It Back’ en werd gemaakt met producer Arca, zangeres Justine Skye en Brockhampton rapper Joba. Hynes vertelde in een interview iets over de totstandkoming van het nummer dat bijzonder typisch is voor zijn manier van (samen) werken. ‘Ik zeg altijd: ik begin en eindig liedjes, voor de rest kijk ik naar andere mensen.’ Hij was bezig met schetsen, ideeën, toen hij een berichtje kreeg van Arca. ‘Waar ben je mee bezig? Ik heb toen wat dingen opgestuurd. Een paar uur later kreeg ik zijn bijdrage.’

Het resultaat is een album zonder radiosingles, zonder ‘affe’ liedjes in de traditionele zin, maar wel een bijzonder aangenaam intermezzo in deze releaseluwe zomer. Oh en als je die 32 minuten te snel vond gaan, skip dan direct even door naar Hynes’ protegé BEA1991, die vorige week ons album van de week scoorde. Net zo makkelijk.