Pinkpop 2017: White Lies is gezellig ongezellig

Hij is ziek. Hij voelt de pijn. Hij is verliefd op het gevoel dat je ‘m misbruikt. Dat zingt die arme Harry McVeigh, frontman van White Lies, in ieder geval in het openingsnummer 'Take it Out On Me'.

Het viertal is geheel in het zwart gehuld, maar speelt de depri-synthpop vandaag op Pinkpop gelukkig met een vrolijke glimlach. Zoals Editors en Interpol de postpunk van Joy Division in een stadionjasje steken, zo doet White Lies dat ook al jaren. Ongezellige teksten ook, maar dan wel een tikkeltje gezelliger gespeeld, en met vleugjes Human League en U2 erbij.

Met hun liedjes over de dood, stukgelopen relaties en het opzetten van dooie dieren (!) staan ze alweer voor de vierde keer op Pinkpop, en ieder nieuwe album van de band is weer wat minder succesvol dan het vorige. Dat is ook wel duidelijk op het veld: men staat erbij en gaapt ernaar, om alleen bij de herkenbare refreintjes even de armen in de lucht te gooien en voorzichtig heen en weer te hupsen. 

Daar kun je chagrijnig over doen, maar White Lies is best een prima festivalband, hoor, met een paar goeie liedjes om mee te brullen ('let's grow oooooold togetherrrr, and die at the same time!!!') en veel meeklapmomentjes om net uit de maat je handen tegen elkaar te kletsen. En slotnummer 'Bigger Than Us' is echt best een goede stadionrocksong.

Het Moment:
Er gebeurt op het podium minder dan tijdens de wekelijkse bingoavond in het bejaardenhuis, maar kijk, zie je dat? Halverwege de show blijven de schermen naast het podium een dikke minuut op de toetsenist hangen. Die staat zo stil als een standbeeld, ingespannen en een beetje chagrijnig de simpele pianomelodietjes te spelen. Alsof-ie z'n belastingaangifte aan het invullen is. Haha.

Volg Pinkpop op de voet met onze livestream en het dossier.