PP25: Kid Kapichi steekt de boel in de hens

'What do you think of these beauties up there? They look beautiful, innit?', wijst zanger Jack Wilson van Kid Kapichi naar de zoenende hoofden van Trump en Poetin. Dat je het even weet: Kid Kapichi is niet naar Pinkpop gekomen om een rooskleurige boodschap te verkondigen. De wereld staat in de fik, de rijken worden rijker en migranten krijgen nog altijd de schuld van alles - en dat steekt deze boze Britten. Waar op hun albums altijd nog wel een sprankje vreugde te bespeuren is, blijft daar vandaag weinig van over. Met bijtende riffs die ergens tussen Frank Carter en QOTSA zweven en de subtiliteit van een bladblazer knallen ze hun woede ongefilterd de halfvolle tent in.

En dus hebben ze een arsenaal aan muzikale wapens meegenomen, te beginnen met ‘Artillery’: een uppercut van een song die aanvoelt als een soort revolutie-anthem. Je zou het misschien eerder verwachten op indoorfestivals als Sniester of Here’s The Thing, maar zelfs op deze toch wel poppy Pinkpopvrijdag barst de bom vanaf minuut één. Het is dan ook een hele klus om de kogels die verstopt zitten in songs als ‘999’ (over buitenproportioneel politiegeweld) en ‘New England’ (dat ook zonder Bob Vylan fier overeind blijft) te ontwijken. Dat lukt dan ook haast niemand: in de moshpit vinden we een verloren shirt, een eenzame teenslipper - maar nooit de eigenaar.

HET MOMENT:
De eerste ‘Free Palestine!’ van het weekend is een feit. En jawel, net daarna schakelt de band over naar hun kalmste nummer. Zelfs op Pinkpop staat men vandaag (heel even) letterlijk stil bij wat er buiten de festivalweide in de fik staat.

Kijk de hele show HIER terug.