Paaspop 2024: Amenra verplettert The Jack met verwoestende geluidsmuren en ingetogen passages
Maar is een complete mismatch met het Paaspoppubliek
Al vanaf de eerste noten is duidelijk dat er geen band is zoals Amenra, en dan vooral niet op Paaspop. De Vlaamse postmetalband bestaat dit jaar alweer 25 jaar, maar stond nooit eerder hier op het Schijndelse festivalpodium. Ze combineren gitzwarte doom met kwetsbare, zachte passages die bijna religieus aanvoelen.
De band begint ritualistisch aan hun optreden; zanger Colin H. van Eeckhout zit op zijn knieën op de grond, met zijn rug naar het publiek en tikt, samen met de drummer, hard met metalen buizen tegen elkaar. Na een kleine drie minuten zet de band hun loodzware, slome doomriffs in en hoort het publiek pas echt waar ze hier mee te maken hebben. Bij optredens zoals die van Amenra moet stilte heersen om je écht onder te kunnen dompelen in de de muziek, maar dat is iets wat het Paaspoppubliek nog niet helemaal snapt. Zowel het kletsen op de achtergrond als de dreunende beats van de Disco-tent naast The Jack zijn een storende factor, en dan vooral tijdens de breekbare, zachtere segmenten.
Amenra is meester in het lijden, hun sound verplettert je met afwisselend wanhopige kreten die door merg en been gaan, maar ook zuivere zang en spoken word. De muziek wordt versterkt door zwart-witte visuals van dorre landschappen, donderende lichtflitsen en rook. Heel. Veel. Rook. Het is bijzonder hoe de band zo in hun eigen wereldje opgaat; geen moment kijken de leden naar het publiek en tegelijkertijd krijgt het vijftal toch voor elkaar om rauwe emoties over te brengen. Innerlijke demonen worden vrijuit losgelaten op het publiek, deprimerende dronende bassen en galmende gitaren worden afgewisseld met rustig voortkabbelende drums en melodieuze gitaarlijnen.
Natuurlijk zijn er de nodige Amenra-fans aanwezig die zichzelf volledig verliezen in de muziek, ongeacht de storende factoren. De heren lijken hier en daar zelfs wat van het eerst wat ongeïnteresseerd publiek voor zich te winnen. Je kunt ook niet anders dan met open mond toekijken wanneer de band vanuit het niets na een zachter segment weer met een verwoestende geluidsmuur op je af stoomt. Maar om nou te zeggen dat Paaspop en Amenra een goede match zijn? Daar valt zeer over te twisten.