Genomineerd voor de 3voor12 Award: Joost

Wat maakte Joost Klein dit jaar een internationale opmars: met zijn Unity-tour ging hij de Europese clubzalen af, deed een rits shows in New York én Los Angeles, gaf een zeldzaam interview aan de Britse kwaliteitskrant The Guardian en dan werd zijn vijfde studioalbum Unity ook nog eens besproken door Youtube-godheid Anthony Fantano, de meest impactvolle muziekrecensent van het internet (Joost refereerde er zelfs naar in zijn Pinkpopshow, met Fantano die op het scherm voorbijflitste).

Unity is bovendien zijn eerste album na zijn grote Europapa-Songfestival-explosie, een album dat hem nadrukkelijk als internationaal cultfenomeen positioneert. Met teksten en samples in het Nederlands, Engels én Duits, voor de vele luisteraars die Joost daar oogstte met de geinige Duitse nummer 1-hit ‘Friesenjung’ op basis van de Sting-parodie van Otto Waalkes. Er is een samenwerking met de Duitse nineties rave-act Scooter (‘1’, met het belangrijke filosofische vraagstuk ‘to beer or not to beer?’). En eentje met het Estse cultfenomeen Tommy Cash, een soort absurdistische gabberpop-disstrack richting Eurovisie-organisatie EBU. ‘Fuck the EBU, I don’t wanna go to court!’, roept Joost op dat liedje (best een gekke track, gezien Cash dit jaar als de Estse inzending meedeed aan het Eurovisie Songfestival). Zo adresseert Joost wel vaker zijn Eurovisie-diskwalificatie-trauma tussen neus en lippen door. ‘His dream was taken away’, opent het springerige poprockliedje ‘Why Not’. Om vervolgens te worden opgedragen aan ‘een ieder die niet helemaal functioneert’ (en uiteindelijk toch te concluderen: ‘I’m thankful, grateful, the opposite of hateful’). Maar: ‘Ik ben de laatste man die lacht’, klinkt het in ‘Last Man Standing’.

Met ‘Europapa’ en ‘Friesenjung’ als oude singles is Unity ook een tijdsdocument van de internationale opmars van Joost Klein, die bovendien de formule ervan uitkristalliseert: de absurdistische humor, de referenties naar internetcultuur (‘ben geboren op het internet’, rapt-ie op ‘Internetcafe 24/7’) en zijn volstrekt one-of-a-kind mengelmoes van gabber, happy hardcore, Eurodance en pop die hij de afgelopen jaren smeedde met vaste producer Tantu Beats, op dit album versterkt door o.a. Vieze Asbak, Thijmen Melissant en Flansie. Een sound met een hoge wtf-factor (is ‘BOOM BOOM!!!!!’ nou een knipoogje naar… de ‘Ding Dong Song’?!), die desondanks onmiskenbaar Joost is: wie anders bouwt een gabberpopliedje rondom een virale sample uit een Duits kinderliedje? Wie anders stopt zo’n gekke FUN-sample in een uitbundige ravetune met Scooter? En wie anders zou een Spinvistrack weten te om te zetten in zo’n aanstekelijk, springerig gabberpopliedje als ‘Discozwemmen’? Helemaal niemand natuurlijk! Dit is immers het Gabberland van Joost Klein, het land waar Joost altijd als laatste lacht. Zelfs als niet iedereen hem snapt.