Album van de Week (26): Soccer Mommy

‘I’m just 22 going on 23, already worn out by everything’, zingt Sophie Allison van Soccer Mommy op ‘Feel It All The Time’. Haar stem klinkt lieflijk, maar haar teksten zijn doordrongen van een melancholie die duidt op een verborgen voorraad levenservaring.

Met de nieuwe Soccer Mommy plaat Sometimes, Forever is Allison verder dan ooit verwijderd van de DIY slaapkamerpop waar ze mee begon. Sinds haar studiodebuut Clean (2018) heeft Allison haar sound steeds dieper uitgebouwd. Waar ze in het begin nog vrij folky en minimalistisch klonk, neigt Allison tegenwoordig naar onbeschaamde, uitgekiende indierock. En dat zonder de emotionele diepzinnigheid die haar muziek zo aantrekkelijk maakt te verliezen.

Op Sometimes, Forever durft ze sonisch vaker buiten de lijntjes te kleuren. Producer Oneohtrix Point Never, de vooruitstrevende elektronica-experimentalist die ook meewerkte aan de vorige twee albums van The Weeknd, voorziet een aantal tracks van onheilspellende producties die de popmelodieën van Allison een dubbelzinnig gevoel meegeven. Ze knikken met ‘Dont Ask Me’ naar de shoegaze van My Bloody Valentine en spelen met stemvervorming op het griezelige ‘Darkness Forever’. Hoe duisterder de thema’s en texturen worden, hoe onderkoelder Allison’s stem overkomt.

Gevoel en het gebrek daaraan is een centraal thema op Sometimes, Forever. ‘I don’t know how to feel things small. It’s a tidal wave or nothing at all', zingt Allison op afsluiter ‘Still’. Dit werkt door in haar muziek: onbezonnen emotie en gevoelloze leegte volgen elkaar snel op. Direct na de prille rechttoe rechtaan verliefdheid van ‘With You’ volgt een existentiële crisis in de vorm van ‘Unholy Affliction’. ‘I'm tired of the money and all of the talking at me. I'm barely a person’, zingt ze vanonder een dikke laag distortion. Oneohtrix Point Never schittert ondertussen achter de schermen met een glitchy, pikdonkere backingtrack.