Paaspop 2017: The Veils hebben spoken in hun kop

Op de platen jaagt de rock noir van The Veils de rillingen door ons lijf: de triomf van het samenspel, de donkere bas, de gitaar met hartritmestoornissen en de eerie synths krabben op plaatsen waarvan je niet wist dat je er jeuk had. Vanavond krijgen we vooral jeuk van The Veils.

Het is vooral de zelfmedelijdende zanger Finn Andrews die ons met zijn voortdurend getormenteerde podiumhouding krieuwels bezorgt. De pity party wordt ingezet met het roffelende Here Come The Dead, waar op de studioversie dikke sluiers nachtmerrie overheen hangen. Dat is live minder: wij worden namelijk nogal afgeleid door Andrews, die vanonder zijn fedora-hoedje constant wanhopig naar zijn borstkas staat te grijpen, wellicht om een diep innerlijk scheuren uit te beelden. Zijn tot op het beenmerg verkrampte blik, de constante snik in zijn stem, zijn theatrale gebaren: wij staan erbij, wij kijken ernaar, maar wij geloven er niets van. 

De kroon op de in tragiek gewikkelde show-off komt in de vorm van de afsluiter, het wervelende, onheilszwangere Total Depravity. Andrews richt zijn blik ten hemel en kermt met bevende handen: "Hold me like a child, you swollen crocodiles!!! Hold me under until I drown!!!". IJskoude synths, loeiende gitaren, drums die als een kaalslag klinken: hier willen wij het kanongeweld voelen, maar wij voelen vooral medelijden met Andrews’ psychiater. In een vlaag van fantoomzottigheid richt Andrews zijn microfoonstandaard ten gronde en staat er vervolgens een tijdje tragisch naar te kijken. Andrews moet vast even herstellen, want hij heeft vanavond diepe kerven in zijn eigen huid gezongen. Helaas niet in de onze.