Turmion Kätilöt bewijst in Hall of Fame dat metal en disco prima samen kunnen gaan

Afgelopen vrijdag gaf Hall of Fame weer ruimte om je duistere kant te knuffelen met de liefde die we zo gewend zijn van de metal-scene. Deze ronde krijgen we duistere metal met disco-invloeden voorgeschoteld, een combinatie die nieuwsgierig maakt. Verantwoordelijk voor deze bijzondere combinatie: het Finse Turmion Kätilöt dat pas voor de tweede keer buiten eigen land tourt en mede-Finnen King Satan als support-act meeneemt.

Krachtige ‘death metal disco’; dat is de opener van de avond. King Satan staat voor een driekwart volle zaal, begint íets over tijd, en na het plechtige, klassieke intro (Mozart?) zetten ze stevig in met hun satanistsiche beukwerk. Het concept draait om drums die disco beats met moderne metal afwisellen, vocals die grunten (iets dieper dan de meer screamy opnames), bas en gitaar die op metal leunen, en toetsen geïnspireerd op technopop en klassiek.

De gitarist (met een doornenkroon op z’n kale hoofd) maakt een positieve indruk met zijn vaardige solo’s en zangeres/toetseniste Hekate Boss brengt afwisseling als zij meer achtergrondvocalen voor haar rekening neemt en eigenlijk onderbenut blijft. Het ontbreekt ook aan catchy hooks, maar komt door goed spel wel live véél beter over dan op opnames. Zeker als leadzanger King Alesteir Satan op het eind met de nodige pathos de zaal meekrijgt.

Dan hoofdact Turmion Kätilöt; na een techno-intro zien we zes heren die het concept ‘disco metal’ tot in de puntjes hebben uitgewerkt en ook nog uitstekende songwriters/arrangeurs zijn. De epische/poppy toetsenpartijen zijn catchy en melodisch. Daarnaast weten bas en gitaar met melodische maar toch heavy riffs het metalgehalte hoog te houden. Muzikale ideeën worden op precies het juiste moment afgewisseld en er zijn vuige breakdowns en pakkende refreinen. De arrangementen gericht zijn op pakkendheid, dansbaarheid, en ondersteuning van de veelal gegrunte zang. Het concept komt dus op een aantal punten overeen met King Satan, maar deze drums zijn dansbaarder en de toetsen nog meer op synthpop en disco gebaseerd. Bij krakers als ‘Dance Panique’ en ‘This is Your Ball’ komen de gelaarsde voetjes dan ook van de vloer.

Het zangduo blijkt ook in de presentaties tussen de nummers door een dynamisch duo. Ze weten de nummers met z’n tweeën aan elkaar te praten en buiten het voor het grootste gedeelte van het publiek onbegrijpelijke van de vele Finse teksten ook goed uit; regelmatig leggen ze uit waar ze over gezongen hebben met een grap. Wat je dan nóg een reden geeft om je af te vragen of de Finse teksten internationaal gezien nu en zwak of een sterk punt zijn.