Album van de Week (36): Puma Blue

‘Oh, the blood I would give, just to convince you to stay,’ verzucht Puma Blue dromerig op het Portishead-geïnspireerde ‘O, The Blood!’, ‘Surely I was only written for you…’ Klinkt allemaal heel romantisch, maar Holy Waters is geen romantische plaat over de schoonheid van verliefdheid. Nee, Puma Blue’s tweede album is het tragische portret van een man met een gebroken hart die zichzelf wanhopig vastklampt aan elke herinnering die hij kan oprakelen van zijn overleden dierbaren. De Brit rouwt openlijk terwijl hij soepeltjes manoeuvreert tussen de slaapkamerpop waarmee hij zichzelf in 2017 op de kaart zette, doom jazz, Radiohead-esque altrock en duistere triphop in het straatje van Portishead. Deze verscheidenheid aan invloeden wordt bij elkaar geregen door het rauwe verdriet waarin Jacob Allen – zoals-ie echt heet – zwelgt. 

De dood is een zwaar onderwerp, eentje die we het liefst zoveel mogelijk willen vermijden, maar feit is dat het doorsijpelt in alles wat je doet, hoort, ziet, voelt. Het is overal. Puma Blue dompelt zich op het kleine ‘Epitaph’ onder in de alledaagse herinneringen aan zijn oma, en beschrijft op het wonderschone ‘Mirage’ dat herkenbare gevoel dat je een overledene overal denkt te zien, terwijl het een wildvreemde is. De snaren en drums worden intenser in een outro die doet denken aan Tamino’s ‘Habibi’ (ook zo’n pijnlijk mooie track over de dood), terwijl Allen wanhopig blijft herhalen: ‘It wasn’t you, it wasn’t you, it wasn’t you.’ Ondertussen bekent hij op het dromerige, lieflijke liedje ‘Dream Of You’ dat hij degenen die hij is verloren geregeld tegenkomt in zijn slaap, en geeft op hartverscheurende wijze toe dat-ie zelf ook liever dood zou zijn. 

Holy Waters benadrukt niet alleen hoe prominent de dood is in het leven van de nabestaanden, maar ook hoe verdomd eenzaam rouw soms kan zijn. Puma Blue bezingt de zwaarte van rouw op het melancholische ‘Too Much, Too Much’, en isoleert zichzelf volledig van de buitenwereld op het fantastische ‘Hounds’. De keiharde drums, spookachtige vocals, onverwachte saxsolo en de glitchy elektronica op de track komen samen tot een desoriënterend, haast creepy geheel dat je blijft achtervolgen. Kippenvel. 

Het is makkelijk om jezelf volledig te verliezen in die depressie, in al dat verdriet, in alle liefde die nergens heen lijkt te kunnen gaan. Puma Blue dreigt te verdrinken in zijn pijn op Holy Waters, maar hij weigert simpelweg om kopje onder te gaan. Onder leiding van zacht getokkel herinnert hij zichzelf op ‘Light Is Gone’ dan ook: ‘Don’t let the dark take you whole.’ Een onverwacht hoopvolle conclusie op een prachtige plaat die is doordrenkt in de duisternis. 

Op 12 september speelt Puma Blue in Bitterzoet.