Lael Neale – Star Eaters Delight

Minimalistische indierocker Lael Neale zorgt deze keer voor nét iets meer opschudding dan op haar eerste twee albums. Wel nog steeds met haar geliefde omnichord, natuurlijk: drumcomputer, synth en elektronische harp gegoten in een plastic stuk kinderspeelgoed. Haar derde album Star Eaters Delight verschijnt op rocklabel Sub Pop. Openingstrack ‘I Am The River’ heeft dezelfde dromerige diepte als ‘Low Fi’ van Stereolab (inclusief dat ge-‘ba dum bum’), maar dan met het lo-fi gehalte van Current Joys. En daarbovenop die Angel Olsen-achtige vocals: ‘I hear the bells of the country churches. I have my sadness and that is sacred. There is no feedback, electric static. Let us keep moving, let us keep moving.’ Meer beweging, dat is wat de zangeres zocht. Aan het begin van de pandemie verhuisde ze terug vanuit spektakelstad Los Angeles naar de boerderij van haar ouders in Virginia. In al die plattelandse rust begon ze juist hardere muziek te maken. Neem de track ‘Faster Than The Medicine’, met die new wave synthbeats, een dreunend orgeltje en rommelige surfgitaar-riffs. Lekker lo-fi, dus, deze plaat. Ze schijnt ook alleen in het bezit te zijn van zo’n ouderwets klaptelefoontje, en aan het maken van Star Eaters Delight kwam geen enkel scherm te pas.

Binnenkort speelt Lael Neale op London Calling in Paradiso, Amsterdam.