DTRH17: Sinkane maakt de soundtrack voor de betere wereld

‘Het is oké om aardig te zijn. Het is oké om positief te zijn. Laten we het gewoon met zijn allen doen,’ spreekt Sinkane de volle tent toe.  Menig muzikant is voor minder van het podium gejaagd, maar bij Sinkane knik je automatisch. Ja man, laten we het gewoon doen.

In zijn tongval hoor je Sinkanes geboortestad Londen, in zijn arrangementen zijn Soedanese roots en in de doffe drums dat hij op het New Yorkse label DFA zit. Ook de Nigeriaanse cultster William Onyeabor, in wiens tributeband Sinkane zat, is op zijn albums nooit ver weg. Live hoor je nog veel meer invloeden. Monotone Duitse kraut, die overloopt in reggae bijvoorbeeld. Of Curtis Mayfield-climaxen. Weer even later seint Sinkane met kleine gebaartjes zijn band in een rauwe funkgroove, om dan weer als een Afro-Amerikaanse dominee zijn band als een gospelkoor te laten brullen. En waarom ook niet, een slicke Steely Dan solo.

Het is dat de band het allemaal in elkaar vlecht zonder dat het overdreven eclectisch voelt. Die zangeres met haar enorme strot is het verst naar voren geschoven. Terecht, want haar gigantische stem vult de ijle kopstem van Sinkane precies goed aan. Zelfs als je strontchagrijnig de Fuzzy Lop instapt, die naam is immers al reden genoeg om chagrijnig te worden, is het onmogelijk om daar in te blijven hangen. ‘Laten we gewoon de wereld met zijn allen beter maken,’ preekt Sinkane. Is goed. De soundtrack is er alvast.

HET MOMENT:
Zijn laatste ‘Favorite song’ is toch wel de hit. Het keyboard-riffje uit Onyeabors ‘Atomic Bomb’ doet het hem, terwijl hij naar een denkbeeldige dj zingt of ie zijn favoriete nummer wil draaien. Zo klinkt een zorgeloze avond.

Volg Down the Rabbit Hole op de voet met onze livestream, alle video-opnames en het dossier.