Album van de Week (8): Psymon Spine

Wat is het meest charismatische grote dier ter wereld? De olifant? De tijger? De bultrug. Het zijn de poster boys van het dierenrijk, hoofdrolspeler in elke BBC docureeks sinds David Attenborough zijn carrière begon. Charismatic megafauna heten met een mooie term al die dieren die niets met elkaar gemeen hebben, behalve dan dat ze groot zijn. De New Yorkse psychpopband Psymon Spine (beetje mallotige bandnaam, maar vooruit) noemt zijn tweede album ernaar. Een album dat vol staat met charismatisch klinkende liedjes die stuk voor stuk net zo gekoesterd moeten worden als de reuzenpanda.

De kans dat je al van Psymon Spine gehoord hebt is niet heel groot, ondanks dat dit al hun tweede plaat is. Die eerste kwam vier jaar geleden uit en werd vooral door kleine blogs omarmd. De meer toonaangevende publicaties - Stereogum, Pitchfork, etc - toonden meer interesse voor Barrie, een band waar twee leden van Psymon Spine ook in zitten: Noah Prebish en Sabine Holler. Geinig weetje: de laatste - de bassist - komt eigenlijk uit Duitsland, en ze verhuisde naar New York voor de muziek. Ze kwam in contact met haar huidige bondgenoten door naar rechts te swipen op een band-advertentie op… Tinder. Zo zie je maar, Psymon Spine is wel degelijk een band van nu, ondanks dat ze muzikaal volop in het verleden wortelen.

Die eerste plaat viel dus niet zo op, en dat komt doordat ie een stukje gruiziger is dan deze tweede. Meer rockerig, wat rafeliger gespeeld. Charismatic Megafauna fonkelt en glanst, dankzij de grotere rol die synths en drumcomputers gekregen hebben. Opener ‘Confusion’ baadt in phasers en andere effecten zoals we dat bij Tame Impala gewend zijn, terwijl springerige nummers als ‘Jumprope’ en ‘Channels’ doen denken aan gouden DFA-acts als LCD Soundsystem en The Rapture. Het klinkt allemaal veel vloeiender en meer ‘af’ dan het debuut. MGMT’s Andrew Vanwyngarden schuift aan voor ‘Modmed’, zangeres Barrie - van die andere band - brengt op single ‘Milk’ juist een wat dromeriger sfeer mee, en aan het eind worden met het lange ‘Solution’ juist de dansmoves uit de kast gehaald.

Zo is dit typisch zo’n grote-stap-plaat voor een band die al zeven jaar bestaat en New York amper uit kwam. Normaal gezien zou dat resulteren in een bescheiden Europese tour langs talloze boutique festivals, waar ze dan zouden mogen bewijzen dat die zeven jaren ook garant staan voor een zelfverzekerde live performance. Daar zullen we nog even op moeten wachten, maar Psymon Spine heeft ineens volop internationale potentie.