Leah Rye laat alle remmen los op nieuwe single

‘Ik denk wel dat mensen ervan gaan schrikken,’ vertelt Leah Rye over haar nieuwe single. Daar zou ze zomaar gelijk in kunnen hebben. Op ‘Room Of Disbelief – het eerste wapenfeit van haar nieuwe album dat dit najaar verschijnt – slaat de songwriter een avontuurlijke nieuwe weg in. Het nieuwe materiaal werd geschreven op een streng dieet van Massive Attack en Patrick Watson. En met die muziek in haar aderen maakte de alt-pop artiest keuzes die ze anders nooit had durven maken.

‘Room Of Disbelief’ klinkt als een klap om de oren. Wat begint als een onheilspellende track met een overstuurd pianoloopje, mondt uit in totale vervorming. Alles wordt in de strijd gegooid om de track te eindigen met een uitroepteken. ‘Eerlijk gezegd twijfelden we even of het wel kon,’ vertelt ze. Gelukkig heb ik een team dat zegt: fuck die shit!. Tim Schakel – mijn grootste rechterhand – is in het productie- en mixproces de leider. Je móét hem noemen, want hij is de afgelopen maanden mijn grootste held geweest.’

Dappere keuzes dus, die de track ook echt de moeite waard maken. En ze laat zichzelf ook van een andere kant zien: ‘Dit nummer is de donkerste kant van mezelf, een kant die niemand echt kent. En in het outro hoor je ook mijn weirdheid. Ik denk dat niemand die me kent zou zeggen dat ik zoiets zou durven. Dat is dus juist iets wat ik graag wilde doen: die fuck it-houding. Daarmee past de track ook goed in de conceptuele ‘ruimte’ van het album.’

De ruimte? Dat gaat over de room of disbelief, waar de track ook naar is vernoemd. En daar heeft Rye best een gedetailleerde voorstelling bij. Lachend: ‘Ik zie een lege, grote Victoriaanse ruimte voor me, met veel spiegels, waarin je langzaam gek wordt. En het is de kamer waar je naartoe wordt getrokken wanneer onzekerheid de overhand krijgt. Ik vind het interessant hoe het brein werkt: je bent niet je gedachten en je kunt altijd uit de kamer lopen. Maar op de een of andere manier komen we daar toch altijd weer terug.’

‘Room Of Disbelief’ is best een paar graden pittiger dan haar eerdere werk. Maar Leah Rye is niet bang om haar bestaande fanbase van zich te vervreemden. ‘Soms komt er iemand na een show naar me toe, die vraagt of ik niet eens een akoestisch album wil maken. Maar ik wil ook juist zoeken naar een sound en een wereld bouwen. Ik denk dat we op de nieuwe plaat die balans goed weten te vinden. En het valt allemaal wel mee hè! Het wordt een conceptueel album, maar we hebben heus niet bij elke track zo’n leip outro gemaakt.’