BKS22: Talk Show wint sympathie en gaat volledig naar de getver

‘My manager told me not to say this, but last year we were thinking of stopping Best Kept Secret’, schreeuwt frontman Harisson Swan spuwend over het publiek. ‘But, we’re not done yet, and you guys proved that!’ De ene crowdsurfer na de andere vliegt over de moshpit. Talk Show is retebrutaal, en dat is ook wel logisch als je kijkt naar de frontman. Een jonge Brit met een buzzcut die van grote gebaren houdt. Hij houdt de microfoon hoog, kijkt naar het plafond en begint breeduit te lachen. Klopt daarna een paar keer keihard op z’n borst en spuwt alle longinhoud door de microfoon ‘PRESSURE! PRESSURE!’

Op Motel Mozaïque en London Calling vielen de Britse bolsters al op. Talk Show zit eigenlijk in het straatje van bands zoals Kasbaian en The Rapture die house en electro beats laten doorschemeren in hun gitaargeweld. Met Frontman Harisson Swan kun je op de maandagavond volledig mee naar de getver gaan. Hij is zo’n figuur dat op grens van sympathiek en manisch wandelt, laat niet met zich sollen en beïnvloedt het publiek als geen ander.

Maar Talk Show is eigenlijk nog wel het beste vergelijkbaar met de Canadese groepen Preoccupations en Women, maar dan standje tien, een soort wervelstorm. Mega hoge schelle gitaren en hihats die veel te snel gaan, zo’n bas die door je hele lichaam trilt en een publiek dat massaal hun bovenkleding uittrekt. De Britse band is veelbelovend, net zoals Sad Nite Dynamite behoort de groep tot een nieuwe wave van Britse bands. Talk Show probeert die reputatie te verzilveren door het publiek uit te dagen: ‘A friend told me this is the best festival in Europe, you guys should prove that to me.’

Het moment:
De band knalt hun laatste track ‘Stress’ uit de strot en vingers. Dit was ‘m dan. Neejoh, slechts een schijnbeweging, het publiek rent terug de Casbah in en huilend van lachen springt Swan het publiek in, de rest van de band volgt. Als eerbetoon wordt de band op handen door de bunker gedragen.