Album van de Week (12): Waxahatchee

‘My life’s been mapped out to a T, but I’m always a little lost’, zingt Waxahatchee’s Katie Crutchfield op ‘Lone Star Lake’. Er zit niets van teleurstelling in haar stem, geen woede of verdriet of onzekerheid. Nee, Crutchfield klinkt kalm. Op haar vijfendertigste lijkt de Amerikaanse singer-songwriter inmiddels vrede te hebben met die verlorenheid.

Waar Saint Cloud (die in 2020 ook al ons Album van de Week was!) nog draaide om haar besluit om nuchter te worden, draait Tigers Blood niet om zo’n overkoepelend verhaal. Op het zesde Waxahatchee-album gaat het juist om acceptatie: acceptatie dat we ons soms verloren voelen, dat je pas achteraf beseft hoe goed iets was, dat vriendschappen uit het niets stuklopen. Het is taai, maar hoe je het wendt of keert, zulke dingen horen er gewoon bij.

Deze mijmeringen over het leven verpakt ze in schitterende songs waarop ze haar southern roots volledig omarmt. Hier en daar horen we de lo-fi indierock waarmee Waxahatchee ooit debuteerde, nog, zoals op ‘Bored’, maar het recept draait allemaal om de Americana en country waarmee ze opgroeide in Alabama. En dat recept vereist niet veel: het hoofdingrediënt is Crutchfield’s akoestische gitaar, aangevuld door een banjo, een extra gitaar van Wednesday’s MJ Lenderman en wat toetsenwerk. Geen poespas, dus.

Want waarom zou je kiezen voor poespas als je je pen hebt? Het ene moment is Crutchfield’s songwriting abstract, zoals op ‘Lone Star Lake’ (‘And in the drunkenness of free reign, I’m an outlaw in the court of public opinion’) en op ‘3 Sisters’, waar ze toegeeft gevoelig voor manipulatie te zijn (‘I’m defenseless against the sales pitch, am I your moat or your drawbridge?’). Het andere moment is ze een stuk directer, zoals op dat prachtige duet met Lenderman, ‘Right Back to It’. De track gaat over twee mensen die niet bij elkaar kunnen wegblijven, en daarom voortdurend bij elkaar terugkomen. ‘I’ve been yours for so long, we come right back to it’, zingen de twee over de veiligheid die ze nog steeds bij elkaar voelen, ‘I don’t know why I do it, but you just settle in like a song with no end.’ Haar teksten getuigen van een wijsheid die je alleen maar kunt vergaren als je durft te leven, als je niet bang bent om weer te vallen na het opstaan. Hierdoor is het net of je luistert naar een wijze vriendin die haar levenslessen met je deelt vanuit de schommelstoel op haar veranda, terwijl de zon de lucht op de achtergrond fel oranje kleurt. Ontzettend mooi en vertrouwd dus, deze nieuwe Waxahatchee-plaat.