Aafke Romeijn laat je dansen en huilen op Ultraviolet

‘Ik was al beneden, stond op de mat en maakte nog een beweging. Bam, hele kruisband afgescheurd.’ Het zat Aafke Romeijn niet mee afgelopen najaar. Bijna moest haar album Ultraviolet uitkomen toen ze zwaar geblesseerd raakte in de klimhal. Het herstel wilde ook niet echt vlotten, en dus moet de zangeres in april serieus onder het mes, maar zin om te wachten heeft de Utrechtse niet meer. ‘Ik wil niet dat het oud gaat voelen.’

Ultraviolet heeft een stevige Vlaamse connectie, die allicht deels te danken is aan haar huwelijk en creatieve partnerschap met Vlaming Bram Ieven. Al dankt Romeijn het ook aan haar Brabantse opvoeding dat ze bekend is met het werk van Gorki (Luc de Vos). ‘We Zijn Zo Jong’ is een ode aan de in 2014 overleden maar nog altijd zeer vereerde zanger. ‘Ik heb Luc één keer ontmoet toen de Effenaar me vroeg zijn voorprogramma te doen in de kleine zaal. Voor mij was dat een grote show, voor hem een hele kleine. Ik merkte wel dat er frustratie zat dat hij in Nederland geen voet aan de grond kreeg. Ik durfde hem niet echt aan te spreken, hij was duidelijk met zijn eigen mensen.’

De tweede Vlaamse connectie is Alex Callier van Hooverphonic, die over de alle kanten op buitelende demo’s van Aafke zijn filmische productiestijl losliet, fraai afgemaakt met echte strijkers. Maar de meest intieme link met de Zuiderburen is het liedje ‘Huilen’, over de dood van goede vriend Daan Gielis. De Vlaamse beeldend kunstenaar overleed in mei 2023. ‘Ik leerde hem kennen als de beste vriend van mijn man, later werd hij ook een vriend van mij. Ze zeggen het vaak over mensen die ziek zijn, maar bij hem was het zeker waar: Daan leefde in het moment en voluit. Hij was al zijn hele leven erfelijk ziek. Soms ging het een tijd heel goed met hem, op andere moment lag hij alleen maar in het ziekenhuis. De laatste keer dat we hem zagen was bij High Vis in Rotown. Daan kon amper nog lopen, maar hij stond wel het hele concert vol in de pit. Aan het einde moesten we hem letterlijk van de grond oprapen.’

Met zo’n alles of niets mentaliteit staat Aafke Romeijn ook in het leven. Ze wordt al twintig jaar geplaagd door depressies, en ook daar gaat Ultraviolet over, met nummers als ‘Blij’ en ‘Monotoon’, over hoe medicatie en regelmatig haar goed doen. ‘De eerste tien jaar stonden in het teken van verzet, leven op het randje, veel drank, veel drugs. Tot ik in 2013 helemaal instortte. Het gaat nu veel beter. Ik sta vol in het leven.’