PP25: Bad Nerves stilt de honger naar herrie
Ongecompliceerde punkrock met meezingrefreinen en een bak zelfvertrouwen
De zon zakt langzaam achter het Pinkpop-terrein, het bier vloeit inmiddels in een steeds sneller tempo en Bad Nerves staat klaar om het veld wakker te schudden. Hoogste tijd voor wat broodnodige herrie. ‘Are you ready?!’ roept de zanger. Nou en of! Binnen een mum van tijd barst er een moshpit los: blijkbaar was de honger naar een portie ongecompliceerde punkrock groot.
De band uit Essex noemt het zelf rock ’n roll (dat klinkt toch net wat ruiger dan powerpop), maar waar het in ieder geval om draait is energie. Snelle drums, scheurende gitaarlijnen en refreinen die zowel gezongen als geschreeuwd worden door drie man sterk. Frontman Bobby Nerves is overduidelijk de ster: met zijn aanstekelijke lach en zelfverzekerde houding weet hij precies hoe hij het publiek mee moet krijgen. Telkens als hij zijn armen vragend omhoog steekt, lijkt hij te zeggen: snappen jullie wel hoe vet dit is?
Met een set vol korte, rechttoe-rechtaan punknummers moet je wel iets verzinnen om de boel spannend te houden. Bad Nerves pakt dat op een nogal eigen manier aan: halverwege de show staat de band ineens ruim twee minuten roerloos op het podium. Net als je denkt: waarom duurt dit zo lang?, trappen ze er weer vol in. ‘Would you like to hear the fastest song we’ve got?’ grijnst de zanger. Waarom ook niet.
Mouwloze shirtjes, een bassist die zo in een Ramones-tribute band past en uitspraken als: ‘This could be the last show you’ll ever see.’ Het is allemaal een tikje over de top, maar wie maalt daarom? Op Pinkpop werkt het als een tierelier.
HET MOMENT:
Onder luide feedback van gitaren gooit de zanger er ineens een lange preek tegenaan. Maar in plaats van een diepzinnig rock-’n-roll-manifest, voelt het vooral lekker overdreven — en daardoor juist hilarisch. ‘Forget about the jobs you hate. Forget about all the people who betrayed you. Forget about your shitty lives. Don’t sit down on the face of rock and roll.’