DTRH19: Low valt schitterend uit de toon
Drietal durft te experimenteren met de allermooiste trage liedjes
Tijdens de eerste pakweg tien minuten kijk ik meerdere keren om me heen: werkt dit echt op een festival als Down The Rabbit Hole? Low, dat al 25 jaar de mooiste langzame muziek ter wereld maakt, tussen de Frank Carters en Portugese feestbands in een snikhete Fuzzy Lop?
Want dat doet het drietal uit Duluth, Minnesota. Trage, langzaam opbouwende liedjes maken waarin de samenzang van drummer Mimi en gitarist Alan, in het dagelijks leven een echtpaar, bijna engelachtig mooi verweven raken met de gitaar- en baslijntjes. Door de jaren heen werd de groep steeds experimenteler. Met als voorlopige uitschieter de schitterende plaat Double Negative (2018), waarop het lijkt alsof je speakers het begeven door alle distortion, maar nog altijd met die samenzang van Alan en Mimi als basis.
Live hebben bijna alle nummers, nieuw en oud, een nieuw arrangement. 'Do You Know How To Waltz?' vervormt live tot een minutenlange gitaarshred. Oudje 'Lazy' komt direct erna dan weer extra hard binnen omdat hij zo klein wordt gehouden. De band zelf is ondertussen nauwelijks te zien, dankzij de enorme muur aan licht die van achter het podium op de zaal wordt afgevuurd. En ja: met zulke experimentele, trage liedjes valt Low hier qua programmering inderdaad wat uit de toon. Het pakt geweldig uit.
HET MOMENT
Afsluiter 'Disarray'. De albumversie is al fantastisch, met die knotsgekke overstuurde beat in dubbel tempo, dwars door de lieflijke melodie. Live kleedt Low het nummer langzaam aan: met een baslijntje waarbij pas na enkele minuten de distortion - daar is ie dan eindelijk - vol wordt opengedraaid.
Voor meer Down The Rabbit Hole 2019 check je ons uitgebreide dossier