Album van de Week (10): Bolis Pupul
Een zoektocht die hij in zijn eentje moest doen
Echt er omheen draaien deed Bolis Pupul nooit. Lang geleden zat hij met zijn zus Sarah in een band genaamd Hong Kong Dong en in een interview samen met Charlotte Adigéry vertelde hij al eens dat zijn artiestennaam te danken is aan zijn Chinese oma, die zijn naam – Boris dus – niet lekkel uit kon spreken. Een fraai staaltje zelfspot om de flauwe (of racistische) grappen voor te zijn dus. Maar zo serieus als-ie zijn Chinese achtergrond in zijn werk betrekt als nu, dat deed Bolis Pupul niet eerder. Letter To Yu voelt als een een-mans-elektronica-zoektocht, als een reis die hij in zijn eentje moest maken, zonder Charlotte.
Het begon letterlijk met een reis naar Hong Kong, een cruciale stap in het verwerken van de dood van zijn moeder, die om het leven kwam bij een knullig maar noodlottig verkeersongeval. Bolis zocht haar ouderlijk huis op en schreef de brief aan Yu die de titel van zijn album werd. Hij ging ermee aan de slag in de DEEWEE-studio van de Soulwax-broers. Hun invloed hoor je in de vettige synth basslines en de stoemperige percussie. Letter To Yu is een dansplaat. Je kunt erop dansen, maar het hoeft ook weer niet per se. In de structuur en het tempo van de producties ligt ook genoeg ruimte om te luisteren naar de weelde aan samples en knipogen naar de Chinese cultuur die Bolis erin verweven heeft.
Zo horen we in ‘Goodnight Mr Yi’ een fluitende synth die voelt als een vroeg seventies experiment van Kraftwerk fraai samenvallen met een Chinees koor, in de hardere tracks ‘Frogs’ en ‘Doctor Says’ klinken ook Chinese stemmen, de hardste dansvloerbanger is een ode aan een delicatesse: 'Spicy Crab'. Verderop zingt zijn zus Sarah (ehm, Salah dus) in het melancholische ‘Ma Tau Wai Road’: ‘These sounds of China, they belong to you.’ In een reeks foto’s die bij het album hoort, oogt Bolis nog klein en verloren in de grote stad die zijn wortels herbergt, maar het lijkt alsof de trip hem toch een soort sleutel opgeleverd heeft. In ‘Completely Half’ horen we Bolis zelf zingen over zijn zoektocht naar eenheid in die gespleten identiteit. ‘100 percent 50 percent, completely half’, vat hij het samen. Zo voelt dit album inderdaad aan, als eindelijk het hele verhaal over de helft van hem.