BKS23: De verloren onschuld van indie-god Alex G

Alex G zit met gebogen rug over zijn keyboard, terwijl hij de onheilspellende beginnoten van ‘S.D.O.S’ inzet. ‘Naked in my innocence, tangled in my innocence’, klinkt een robot-achtige backing track. De onschuldige Bandcamp-underdog die hij vroeger was, is hij al lang niet meer. Op zijn laatste plaat God Save The Animals shapeshift hij van elektronica, noise, jazzpiano naar Americana. Een scala aan genres die zijn shows tegenwoordig onvoorspelbaar maken - of zelfs een beetje wispelturig. Vandaag zwengelt hij rond met een fles Jameson in zijn rechterhand. Wellicht weegt het touren hem toch zwaarder dan wij kunnen bedenken, maar dat humeurtje maakt z’n set alleen maar extra intens.

‘I have done a couple of bad things!!!’ schreeuwt de zanger tijdens ‘Runner’. Met opeengeklemde kaken, zoals-ie altijd doet. Na een grote teug uit zijn whiskyfles knalt een moment later de woeste noisetrack ‘Brick’ door de Secret. ‘I know that you're lying!!’ giert hij. De witte lichten boven het podium zouden voor een epileptische aanval kunnen zorgen. Da’s even schrikken. En er is geen moment van bijkomen. De chaos aan geluiden loopt direct over in de koortsachtige instrumental ‘Horse’. Ook het publiek raakt er opgefokt van.

Wanneer hij zijn set afsluit met het prachtige ‘Forgive’ is het makkelijk Alewx G al zijn uitbarstingen te vergeven. De bluesy tonen van gitarist Sam Acchione vagen voorzichtig weg. Ze hadden nog wel uren door mogen spelen.

HET MOMENT
Wanneer de kabbelende coupletten van ‘No Bitterness’ plots uitbreken in een outburst van hyperpop. ‘And it's a lie, you never die’, zingt hij met zijn merkwaardige stemvervormer.