PP25: Warhaus verandert de zomerse tent in een duister theater

Op het heetste moment van de dag is schaduw goud waard op Pinkpop. Gelukkig is er de tent, en gelukkig is daar Warhaus. In een lichtblauw pak stapt Maarten Devoldere het podium op, alsof hij rechtstreeks uit een andere tijd komt gewandeld — ergens tussen een Parijse jazzkelder en een rokerige kroeg in het Wilde Westen. Croonend en swingend beweegt de zanger zich over het podium, ondersteund door de zwoele koortjes van zijn bandleden.

Warhaus is allang niet meer het zijproject van de Balthazar-frontman – het heeft dat label ruimschoots overstegen. Met zijn consistente output en mysterieuze podiumprreence is Devoldere een toonaangevende Belgische artiest. Artrock, soul, jazz — wat het ook is, de muziek van Warhaus is altijd doordrenkt van sfeer, met die kenmerkende, duistere melodieën die recht onder de huid kruipen en teksten over hartbreuk en verlangen.

Devoldere is niet alleen de frontman, maar ook de regisseur van de show. Hij gebaart zijn band tot fluisterzacht spel, pakt een stagelight en zet zijn bandleden stuk voor stuk in de schijnwerpers. Tussen de nummers door neemt hij de rol van verteller op zich met cryptische, droogkomische speeches: ‘It’s June the 20th and the winning numbers are…’ klinkt het, waarna hij het Pinkpop-publiek trakteert op een lesje lust en verleiding. Geheimzinnig, onweerstaanbaar charmant en soms ietwat absurdistisch, vooral als de zanger een percussie-intermezzo doorsnijdt met steeds intenser wordende seksgeluiden.

Warhaus sluit af met ‘Open Window’. De trombonist/violist bouwt met zijn loopstation een mini-orkest op, laagje voor laagje – een eenmansensemble in real time. Wat volgt is een totale ontlading: een bombastisch, gecontroleerd ontsporend outro waarin alles nog één keer los mag. En dan die onheilspellende melodie die ineens de hele tent meezingt. ‘Can’t Help Falling in Love’ klinkt door de speakers, terwijl de band een buiging maakt. Toch nog een zoetsappig einde na een show vol hartzeer en hunkering.

HET MOMENT:
Midden in het publiek klimt Devoldere op een kist, terwijl er een grote, ouderwetse tv tegenover hem wordt gezet. ‘Willen jullie ‘My Way’ van Frank Sinatra horen? Of ‘Laat Me’ van Ramses Shaffy?’ vraagt hij met een grijns. Het antwoord ligt natuurlijk voor de hand. Het crappy karaokebandje start, en de hele tent zingt uit volle borst mee.

Kijk het optreden HIER terug.