DTRH18: Jaloersmakende Tamino zet stap naar festivaltenten

Het is lastig om geen jaloezie te voelen bij het zien van de 21-jarige Tamino. Kijk die knappe Belg met zijn Egyptische roots daar staan met zijn gitaar, zijn grote ogen vaak wat timide verscholen achter lange donkere wimpers. Hoor hoe hij kan uithalen, terwijl hij de lettergrepen al rekkend omlaag of omhoog buigt. Met slechts één ep op zak is hij een van de snelst rijzende sterren bij onze Zuiderburen, maar ook bij ons stond hij vorig jaar al op meer dan vijfentwintig verschillende podia. 

Nu is het tijd voor een stapje hoger. De Teddy Widder is geen Bitterzoet of Ekko, Down The Rabbit Hole is geen Grasnapolsky. Het lijkt Tamino de eerste vijf minuten even te verlammen, wanneer hij wel heel verlegen solo aftrapt met een gitaar om zijn nek. Maar zodra zijn twee bandleden (vandaag zonder Tom Pintens) hem vergezellen lijken de zenuwen onder bedwang. 'Cigar' zorgt met zijn open beschouwing over zelfmoord ('it's me to decide: this or that side') voor het eerste kippenvel in de tent. 

Het album komt na de zomer, verzekert Tamino ons halverwege tussen neus en lippen door. Daarvan valt vanmiddag op dat sommige nummers veel meer een echt bandgeluid hebben. Waar op de ep altijd de ijle gitaar en die Jeff Buckleyaanse zanglijnen van Tamino centraal stonden, horen we vanmiddag ook stijlvol onderkoelde indiefolknummers uit de hoek van Midlake en Grizzly Bear. Het contrast maakt de ontlading bij afsluiter 'Habibi', wanneer de hoge registers nog eenmaal worden opengetrokken, alleen maar groter. En dan kan deze man dit WK ook nog juichen voor Mo Salah én Kevin de Bruyne? Jaloersmakend is het.

HET MOMENT:
Na 'Indigo Night' volgt zo'n ovationeel applaus dat de schuchtere Belg een stapje terug doet, de handen voor het gezicht. Dat ie kleine zalen plat kan spelen bewees Tamino vorig jaar. Nu zijn de festivaltenten aan de beurt.

Meer #dtrh18 in ons dossier.