BKS22: Amenra opent met extreme zondagsmis
Belgische band kanaliseert pijn met intense post-metal
Een vrouw staart glazig naar het podium, tikt haar vriend op de rug en zwaait met het programmaboekje. 'Hmmm... Zo maar effe een singer-songwritertje pakken, of zo?'
Je zult hier maar terloops zijn binnengewandeld, om dan op Amenra te stuiten. De Belgische post-metalband is bepaald geen lichte kost als opener van de zondag. Hier worden de pluisjes niet liefkozend uit je brakke hoofd geblazen, hier grijpen de logge, loodzware drums en loeizware metalriffs in je en wordt je zenuwstelsel in één klap opengereten.
Amenra is een behoorlijk extreme band, wel één waarin een eigenzinnige spiritualiteit schuil gaat. Daar zit een idee achter: de Belgen zien hun shows als rituelen en de fanatici gaan door het leven als discipelen van de Kerk van Amenra. Dat ritualeske zit ook in de intense dynamiek van hun show. Frontman Colin van Eeckhout wisselt ijzingwekkend geschreeuw af met zijn prachtige, lijzige kopstem, de gitaren schakelen van vernietigende feedback naar haast timide, ingetogen spel. Amenra stort de vroege vogels vanmorgen in de duisternis, maar wie zich daaraan overgeeft komt gelouterd uit deze extreme zondagsmis.
HET MOMENT:
Van Eeckhout staat vrijwel continu met zijn rug naar het publiek toegekeerd. Even later staat hij oog-in-oog met zijn publiek. Hij heeft zijn shirt uitgetrokken, een witte spot om hem gericht, en met zijn lichaam in ineengekrompen zingt hij zachtjes voor zich uit in zijn hoogste register. Dan valt opeens op hoeveel kwetsbaarheid er in deze muziek schuilt, hoe hij de pijn van de wereld lijkt de kanaliseren in zijn hyperintense geschreeuw.