DTRH17: Milky Chance heeft meer mondharmonica nodig
Antonio Greger steelt de show met zijn mondorgelsolo's
Zanger Clemens Rehbein heeft een stem waar je van moet houden. Hij is laag, krakerig, nasaal en dat klinkt nogal scherp in je oren. Met zo'n unieke stempartij zou je denken dat zoiets het meest opvalt, maar dat is absoluut niet waar.
Het hele optreden kun je hier terugzien.
Het zijn de mondharmonicasolo's van Antonio Greger die het grootste onthaal krijgen - oké, op superhit Stolen Dance na dan. Dansbare, zomerse kampvuurtokkeltjes met reggaepercussie zijn vol te houden. De karakteristieke vocalen van Rehbein maken het geen dertien in een dozijn-muziek, maar elke toon die Greger uit zijn jammerplank haalt wordt met fanatisme onthaald. Van de solo's tot de achtergrondklanken. En het is niet dat juist de bekendste liedjes van Milky Chance een mondharmonica bevatten. Down The Rabbit Hole gaat gewoon héél lekker hierop.
Niet in elk instrumentaal stuk wordt mondorgel gebruikt, anders zouden we niet pleiten voor meer, en die andere muzikale invullingen voelen regelmatig misplaatst. Tussen ‘Blossom Out’ komt wat gek gerommel voorbij, net alsof ze lukraak een improvisatie spelen. Deze band kan dat niet hebben. En bij ‘Flashed Junk Mind’ vliegen ineens alle kleuren van de regenboog om je oren. Ook al zijn de nummers kleurrijk en is het concept van de verlichting nog zo mooi, het past niet bij het verlegen en bescheiden imago. Die paar hopjes en heupwiegen die de artiesten op het podium doen zijn geen reden voor ongetemde kermisverlichting.
HET MOMENT:
De hele tent zingt ‘Stolen Dance’ mee en de band heeft het door. Halverwege het nummer laat Rehbein zijn zang voor wat het is en luistert hoe zijn tekst terug op het podium wordt gekaatst. Zo cheesy, maar dit is het enige wat iedereen kent en wat ze net zo wild, misschien nog wel wilder, dan de mondharmonica maakt.
Volg Down the Rabbit Hole op de voet met onze livestream, alle video-opnames en het dossier.