LL22: Shame experimenteert met nieuwe tracks
Maar de golden oldies blijven toch het leukst
Er klinkt een vrolijk nintendo-muziekje. Vijf keurig geklede jongens stappen het podium op. Maar laat je niet misleiden: dit zijn geen keurige jongens. Hun vriend en side-kick, die tijdens de gig zorgt dat de juiste snoeren in de juiste instrumenten blijven zitten, komt er tenminste eerlijk voor uit. ‘I’m scum’, staat er op zijn shirt.
Shame is allesbehalve netjes. Frontman Charlie Steen heeft de intense charme van een hooligan met een goed verhaal. Zo klinkt hij ook trouwens: alsof hij een uur lang de naam van zijn favoriete voetbalclub staat te schanderen. Hij danst schokkerig á la Ian Curtis op de ongepolijste postpunk die zijn bandleden de tent in slingeren. Wuivend daagt hij het publiek uit om in zijn manie mee te gaan. Een knoopje gaat los, dan nog één, en uiteindelijk staat hij in zijn blote bast een kolkende menigte helemaal gek te maken.
Shame is net klaar met de opnamen van hun nieuwe plaat, dus vandaag spelen ze veel materiaal dat voor het publiek totaal onbekend is. Steen is zich bewust van het risico: ‘our egos are very fragile, we’re from London, so please clap regardless if you like it’, grapt hij. Maar met uitzondering van het explosieve ‘Six Pack’ vallen de nieuwe tracks net niet lekker. Geklapt wordt er wel, maar niet veel meer dan dat.
HET MOMENT:
Gelukkig zijn er dan nog de golden oldies. Met ‘Concrete’ weten ze de boel goed wakker te schudden. En wanneer ze tegen het einde het zelfspottende ‘I’m not much to look at, I’m not much to hear’-refrein van ‘One Rizla’ inzetten, schreeuwt de India met inmiddels dezelfde hooligan-energie die woorden terug. Steen houdt als een olympisch kampioen volksmennen de microfoonstandaard boven zijn hoofd, waarbij de bassist doet nog een judorol doet.
Meer Lowlands 2022 in het dossier