Loyle Carner – hopefully !
vaderschap | jazzy hiphop | kwetsbaar
De cover van het vierde album van Loyle Carner verraadt eigenlijk al veel van hoe hopefully ! klinkt: het kinderlijke gekras over Carner’s moeie ogen, zijn vaderlijke gezicht, lieflijk aangeraakt door zijn zoontje. Ja, het vaderschap is niet niks – het kan vermoeiend, verwarrend maar ook oh, zo voldoenend zijn, en wat weet de Londense rapper dat op deze plaat prachtig te vangen. We weten van Carner dat kwetsbaarheid hem nooit afschrikte - zo ging zijn zachtaardige flow eerder over rouw, ADHD, de liefde en familie - maar op hopefully ! klinkt de jonge vader nóg warmer en liefkozender (komt dat misschien door de introductie van zijn zangstem?).
Ja, op aanraden van producer Avi Barath laat Carner zijn raps namelijk soms los, en croont hij met een ongepolijste, laaggelegen stem. Geen grote uithalen, maar kalme eerlijkheid die door zijn typische zachtheid heen snijdt. Het werkt. Op het broeierige ‘In My Mind’, waarin hij zijn tekortkomingen zonder pardon fileert, klinkt hij rauw en prachtig onzeker. Ook in ‘Lyin’ en ‘Strangers’ voegt die onvaste zang een nieuwe laag toe en wordt de kracht van vallen en opstaan onderstreept. En hoe lief is het xylofoonspel van Carner’s zoon in ‘feel at home’ wel niet?!