Album van de Week (22): Clark

Hoe zou het klinken als The Beach Boys MDMA zouden nemen en vervolgens een rave-plaat maken? Dat is de vraag die producer Chris Clark stelde voordat hij aan zijn tiende album begon. Sus Dog zweeft constant ergens tussen melancholie en euforie in, met zijn apocalyptische synths, transcendentale soundscapes en filmische opbouw. Bepaald geen toegankelijke rave dus. Bij zulke complexe elektronica schakel je natuurlijk Thom Yorke in. Niet alleen is de Radiohead-frontman de executive producer van het album, ook speelt hij bas én zingt hij mee op het liedje ‘Medicine’. 

Met deze plaat stapt Clark weg van zijn vaste thuishonk Warp, waar hij dik twee decennia geleden debuteerde met het album Clarence Park. Nu pas besluit de producer zijn eigen zang te benutten, en het is qua sound een gigantische ommezwaai. Wanneer zijn stem voorzichtig binnendringt tijdens het openingsliedje ‘Alyosha’ is het toch even twijfelen of dat niet de kopstem van Yorke is. Op een identieke manier zwieren Clarks vocalen door de pulserende synths. Zijn fragiele stem domineert nooit, maar waait als een ijle wind door zijn experimentele elektronica.

Spelen met het contrast tussen bruutheid en schoonheid doet Clark al heel zijn carrière. Op Sus Dog dartelt hij opnieuw van verstilling naar herrie. Soms heel subtiel, zoals in het liedje ‘Town Crank’ waar tussen al die industriële heftigheid plotseling een soort Mario sound-effectje klinkt. En ‘Sus Dog’ mag dan wel ontzettend bescheiden ontluiken, maar dat liedje loopt uit op een overweldigende tsunami aan ruis. 

‘How can I trust?’, vraagt Clark smachtend in de openingstrack. In ‘Town Crank’, het liedje erna, worden de woorden ‘I don’t need to know what you mean’ als een mantra herhaald. Vertrouwen, overgave en loslaten zijn de thema’s die centraal staan in de liedjes. Sus Dog is een toewijding aan de liefde voor het constant worden en veranderen. Vandaar dat elke track ook een beetje klinkt als geboren worden en doodgaan in één.