MAMILLA: terug van nooit weggeweest

MAMILLA zag officieel, zei het onder andere naam, in 1994 het levenslicht. In 23 jaar heeft de band het voorprogramma mogen verzorgen van wat aardige bandjes wiens namen misschien wel bekend in de oren klinken, zoals Deep Purple, Whitesnake en ZZ Top, om er maar een paar te noemen. Vanavond staat MAMILLA ‘gewoon’ op het knusse podium van Bar American.

Het is nog rustig in Bar American als MAMILLA zonder aankondiging begint met spelen. Het gros van het publiek zit en staat rond de bar en de tafels, zolang men maar zo ver mogelijk van het podium vandaan kan blijven. Het stoort de vijf heren van MAMILLA niet. Muzikaal is alles tiptop in orde. Dit is classic rock ten voeten uit. Dat kan ook bijna niet anders met het stemgeluid van Ruud Aerssens, dat ons erg aan Neil Young doet denken. De ‘nieuwe’ leden verbleken niet naast de heren van het eerste uur, die alle nummers met veel gemak ten gehore brengen. Misschien af en toe met iets te veel gemak, waardoor er soms wat weinig energie van het podium uitgaat. Het helpt ook niet dat de pogingen van Aerssens maar weinig respons krijgen.

Het hoogtepunt van het eerste deel zijn de traditionele folkballad ‘Railroad Boy’ en het daaropvolgende instrumentale ‘Words Fail Me Now’. Deze weergaloos gebrachte nummers krijgen het publiek muisstil. Na de eerste elf nummers volgt een korte pauze, waarna met hernieuwde energie de tweede helft ingezet wordt. En, net als bij voetbal, vlak na de rust scoren betekent dat het een mooie tweede helft gaat worden. Met een covermedley van nummers als ‘Smoke on the Water’, ‘Child in Time’ en ‘Easy Livin’’ wordt het een schot voor open doel. Die enge twee meter voor het podium zijn plotseling niet zo eng meer, en zelfs de jeugd komt naar binnen om te genieten van de classic rock. Begrijpelijk, want de set van meer dan twintig nummers verveelt geen moment, het duurt gewoon even om het publiek in Bar American op te warmen!