Weitjerock weet bezoekers wederom te betoveren Weitjerock weet bezoekers wederom te betoveren

Peter Peterman bijt zaterdagmiddag het spits af met gruizige garagepop die van het podium knettert. Zijn nummers gaan over opgroeien op het platteland en dromen van vrijheid in de stad – zoals het meeslepende ‘Searching’ en het wat hardere ‘Get Away’, opgedragen aan zijn moeder. Een vriend van de band danst zich alvast warm en bij ‘Concrete Jungle’ wordt duidelijk: Peterman mag dan underground klinken, zijn boodschap is raak. De gitaar? Die moet vooral hard.

De Oorzaak zet de toon met melancholische Nederpop die schuurt en bruist. Sven Haverkamp zingt met overgave en nuance over liefde, falen en hoop. “Mocht je alles uit de kast hebben moeten halen om hier te zijn, dan hoop ik dat je er iets aan hebt,” kondigt hij het nummer ‘De zon’ aan.  De bandleden dollen onderling, maar de nummers blijven scherp en melodieus, met als hoogtepunten ‘Plan B’ en het liefdevolle ‘Edeljuweel’. “Love each other,” roept Haverkamp, en het publiek neemt het ter harte.

In de tent zorgt het Vlaamse Bluai voor een dromerige, tedere sfeer. Liedjes als een warme deken, gedragen door het heldere stemgeluid van Catherine Smet. ‘Sad Boy, Angry Boy’ en ‘Worms’ klinken fragiel én krachtig, terwijl primeur ‘Make a Living’ op luid applaus mag rekenen. Bluai laveert moeiteloos tussen americana en fuzzy pop, met een wervelend slot, waarin ‘In Over My Head’ de tent betovert.

Buiten is daar ineens weer Das Pop. In 2012 namen ze ‘een pauze van een jaar,’ maar dertien jaar later staan zanger Bent Van Looy en bassist Niek Meul weer op een festivalpodium. En hoe! ‘The One’ opent met een pompende bas en ‘Fool for Your Love’ heeft een vette Kiss-knipoog. Van Looy is charismatisch als altijd en het nieuwe ‘Lay of the Land’ klinkt groovy en fris. Oud werk als ‘Never Get Enough’ (2009) en ‘Ordinary Sunset’ (2001) wordt met gejuich ontvangen. De weide zingt, springt en wiegt mee op afsluiter ‘You’. “We zijn zo terug als maar kan zijn,” roept Van Looy, en dat voelt als een belofte.

In de tent barst dan de storm los: Meltheads blaast iedereen omver met hun rauwe postpunk. Frontman Sietse Willems spuugt zijn teksten uit in mitrailleurtempo. De set zit vol met nummers van debuut ‘Decent Sex’, met thema’s als vervreemding, politieke woede en existentiële sleur. Shirts met ‘Free Palestine’, een wapperende vlag in de lichtmasten en scherpe nummers als ‘Arbeit’ en ‘White Lies’ maken duidelijk: dit is geen vrijblijvende performance. Dit is punk met een missie.

Blaudzun trekt intussen een ander publiek naar het buitenpodium. Hij brengt veel werk van zijn album Latter Days (2024), en als ankerpunten de klassiekers ‘Promises of No Man’s Land’ en het ontroerende ‘Signal’. Zijn typerende stemgeluid en de verfijnde arrangementen maken dit optreden tot een emotioneel rustpunt. Even geen moshpits, maar wel saamhorigheid.

Dat verandert als Hang Youth de tent overneemt. De Amsterdammers gooien er meteen een molotovcocktail in met het venijnige ‘Bom’. Met teksten als “De politiek bestaat uit 19 malloten” en kreten als “Zuidas in de as!” ontstaat een vrolijke anarchistische sfeer. ‘Genocide’, ‘Er is hoop’ en ‘Een haar’ worden meegebruld, terwijl het publiek een moshpit begint. “Free Palestina,” klinkt het ook hier. Punk is springlevend – en nog steeds woedend.

Claw Boys Claw brengt op het buitenpodium rock-’n-roll zoals die bedoeld is: recht in je gezicht. Peter te Bos grapt over de Tour de France, danst met presentator Diederik Ebbinge en knalt door nieuw werk als ‘I’ll Be Watching You’. Ook klassiekers als ‘Rosie’ en ‘So Mean’ (1984) zorgen voor een feest der herkenning. “Net in de bus gemaakt,” grapt Te Bos over een nieuw nummer.

In de tent betovert J. Bernardt – het soloproject van Balthazar’s Jinte Deprez – met stemmige elektronica en jazzy intermezzo’s. ‘Taxi’ en ‘Calm Down’ glijden als vloeibare fluweel door de ruimte. Balletachtige bewegingen, een extatisch slot bij ‘Wicked Days’ en een stijlvolle afsluiter met ‘Don’t Get Me Wrong’ maken van dit optreden een verstilde, haast spirituele ervaring.

Bij S10 verzamelt zich veel jong publiek. Met een geweldige band en een openhartig verhaal – over verlies, verdriet en haar overleden kat – krijgt ze de hele wei stil én aan het dansen. ‘Joanne’ is confronterend, ‘Adem je in’ wordt uit volle borst meegezongen en bij ‘Ik haat hem voor jou’ verandert het veld in één grote karaokeband. S10 laat zien dat kwetsbaarheid kracht is, en dat pop poëtisch kan zijn.

De regen is inmiddels terug, maar niemand die daar nog aan denkt bij Sylvie Kreusch. De Vlaamse diva transformeert de tent in een betoverende, theatrale droomwereld. In een satijnen gewaad danst ze tussen flarden mist, schaduwen en fluisterende beats. ‘Ding Dong’, ‘Hocus Pocus’ en ‘Sweet Love’ zijn tegelijk speels en zwoel, terwijl ‘Walk Walk’ en ‘Comic Trip’ het publiek volledig in vervoering brengen. Zelfs een watermeloenparaplu passeert de revue. Kreusch brengt vanavond magie.

En dan is er nog één climax over: My Baby. De band neemt het publiek mee op een extatische trip met hypnotiserende klanken, funky baslijnen en tranceachtige grooves. Nummers als ‘Supernatural Aid’, ‘Ain’t No Turning Back’ en ‘RU4 Real’ brengen de wei in beweging. Gitarist Daniël de Vries, powerhouse-drummer Joost van Dijck en frontvrouw Cato doen wat ze altijd doen: bezweren, verleiden en transformeren. De nacht valt in, de regen stopt, en IJzendijke danst in de wei.

Aan het duo van Weval daarna om deze magische dag af te sluiten met warme house, organische beats en hypnotiserende soundscapes.