Eindeloos Eiland Festival: Muzikale poëzie en menselijke verhalen tussen regen en zon Eindeloos Eiland Festival: Muzikale poëzie en menselijke verhalen tussen regen en zon

Op het dorpsplein trapt Ensemble Quatorze af met vrolijke, theatrale muziek. Terwijl de regen langzaam wegwaait, beweegt het publiek richting muziektent. Daar zorgt Ilse Voorhoeve met haar band voor een hoogtepunt in kleinkunst. Ze zingt werk van onder anderen Annie M.G. Schmidt – ondeugende liedjes over hondjes, ongemakkelijke relaties en al te fatsoenlijke mannen. Met fijne intermezzo’s, gedichten (Pas op schat, een bus) en jazzy uitstapjes wisselen troost, satire en spot elkaar af. Het publiek wordt meegevoerd van Bello en Ik zou je het liefste in een doosje willen doen naar een hilarische opsomming van mannelijke tekortkomingen in Ze mag hem hebben.

Even verderop, in de ‘Hop Kathedraal’, speelt De zAAk A de voorstelling Best Friends, een verhalend theaterstuk over vriendschap, herinneringen en miscommunicatie. De voorstelling eindigt vrolijk met dans, tot vreugde van het jonge publiek.

Om twee uur stroomt de grote tent vol voor de eerste van twee optredens van Spinvis. “Dit is Saartje – mijn best friend. Ze is gemaakt in Antwerpen, en dat is niet helemaal foutloos gegaan,” grapt Erik de Jong. Saartje Van Camp (cello, zang) is meer dan een sidekick: ze vormt samen met De Jong een tweemansorkest vol diepgang. Ze openen met Het voordeel van video, inclusief vragenlijst (“Ligt onder uw stoel!”). De toon is gezet: licht absurd, ontwapenend, poëtisch. Spinvis speelt met zijn publiek, zowel letterlijk als figuurlijk. “We hebben een lijstje gemaakt, maar als je iets wilt horen – of juist niet – roep maar.” Op een verzoek voor Mare Frigoris reageert hij: “Te ingewikkeld voor vanmiddag.” In plaats daarvan horen we onder meer Bagagedrager, verweven met een vleug Twee meisjes van Raymond van het Groenewoud, Voor ik vergeet, De dag dat Richard Krajicek Wimbledon won en het dromerige De grote zon. Tussendoor is er ruimte voor bespiegeling. Soms voelt het alsof we hier vanmiddag samenkomen om weer even op het goede spoor te komen, als klunzige mensenkinderen.

In de muziektent brengt Droomdienst dromerige indiepop vol melancholie. Zanger Jeroen Bergakker zingt over vallen en opstaan, bijgestaan door Elena Mahu en Tim Roos (Indigo Pastel) én het onzichtbare spookje Kasper. De poëtische teksten raken aan het werk van Spinvis: “Ik weet niet of je rent, ik weet niet of je loopt.” De dynamiek van drummer Abel Schelfhout geeft de set vandaag extra lading. En natuurlijk zingen we mee met de afsluitende ballade Nog lang niet donker:  “Dadadadaa!”

Rondom podium 3- ‘Hout’ is het inmiddels droog en daar brengt de Syrisch-Koerdische Rezan Habash zijn poëtische teksten, met begeleiding van gitarist Al-Baraa en tabla – handtrommel- speler Romance. Ze komen uit Jemen, Koerdistan en Pakistan en de Arabische teksten kunnen we niet verstaan, maar de muziek spreekt haar eigen taal vanmiddag. “Mensen begrijpen mijn woorden niet, dus moeten ze de emotie voelen,” vertelt Rezan, die al meer dan drie jaar in een AZC in Middelburg verblijft. En dat lukt: de muziek raakt de harten.

Net als Spinvis aan zijn tweede optreden begint, ontstaat er commotie: de politie eist dat alle auto’s langs de weg binnen een half uur verdwijnen. Wegsleepdreiging! Zelfs De Jong moet zijn auto verplaatsen. “Is iedereen veilig?” vraagt hij bij terugkomst. “Zo’n linkse woketoestand als hier moet toch een beetje aan banden worden gelegd,” grapt hij. Het publiek lacht opgelucht. De set hervat met Aan de oevers van de tijd, gevolgd door Artis en verhalen over de antihelden Ronnie, Stefan en Lisette. Regen en zon wisselen elkaar af vandaag en lijken soms decorstukken in een Spinvislied. Saartje Van Camp ontroert met eigen werk. Slotnummer Trein, vuur, dageraad krijgt een staande ovatie. Én: “Leve de politie,” klinkt het met een knipoog.

Op podium Hout zijn Aukje Hermanns en Finley Nijsse eindelijk aan de beurt, met vertraging door het politie-ingrijpen. Aukje’s stem is een openbaring: krachtig, breekbaar en zuiver. In nummers als End of the story en Wall (hun eerste gezamenlijke nummer) bezingt ze de zoektocht naar kracht en zelfacceptatie. Covers zoals Licht als stof (De Toegift) en Coffee (Beabadoobee) krijgen een persoonlijke touch. In The way I am staat zelfliefde centraal: “I love the way I am.” Met Try wordt het donkerder, met prachtige dynamiek. Afsluiter Hold on is een warm pleidooi voor vertrouwen – het publiek zingt vol overtuiging mee.

Aan het eind nog een typische EEF-interruptie: “Het was fantastisch, maar er staat iemand vast,” meldt Rob Bakker. “Wie heeft er een Renault Twingo? Of een Ford Mondeo? Niemand?” Gelach volgt.

De dag eindigt in de grote tent met theater en muziek. In Bloei brengen Dimitri Nijsse en Angel Reedijk theater over opgroeien met vallen en opstaan. Daarna neemt de Sunny Coast Big Band van de Muziekschool Zeeland het stokje over voor een slotset met pop, soul en jazz. Tussendoor blijkt drummer Jeroen Simons de ongelukkige bezitter van de weg te slepen Ford Mondeo. Vocalisten Lois, Anne en Sem zingen nummers van Caro Emerald tot Marvin Gaye – een feestelijke afsluiting vol energie en muzikaliteit.

EEF 2025 laat zich niet temmen door het weer. Het festival, geworteld in de Zeeuwse klei, toont hoe krachtig kleinschaligheid kan zijn. Geen bombast, geen rijen bij de bar, maar poëzie, muziek en menselijke verhalen. In een wereld van groots en commercieel is EEF een verademing – een ode aan verbinding, aan kunst in alle vormen, en aan een dorp dat even het culturele epicentrum van Zeeland is.