Boeije is het project van Rienko Boeije (47) die nu in Rotterdam-Zuid woont, maar opgroeide in Zeeland, net buiten Middelburg, bij Hoogelande. Die plaats heeft een centrale rol in zijn teksten en muziek. De weg loopt er richting Middelburg aan de ene kant, de duinen en het strand aan de andere kant. Het is een prachtige plek, een kruising met een eeuwenoude kapel er naast. De tuin is een klein bedevaartsoord voor rust en contemplatie. Er staan wat bankjes waarop ooit Bonnie Prince Billy een paar liedjes zat te oefenen. Echt gebeurd. Mensen trouwen er en er is een kleine begraafplaats, waar Rienko's moeder ook begraven ligt.
Dit is geen onpartijdige recensie: ik ken Rienko vrij goed. Ik logeerde al eens bij hen op de boerderij als tiener en we kennen elkaar van de kerk en van de muziek. Als kind leerden we dezelfde psalmen. En met een naam als Boeije kun je wel raden dat zijn ouders uit Zeeuws-Vlaanderen komen. Op deze, zijn eerste, volledige langspeelplaat klinkt ook regelmatig een tikje Zeeuws-Vlaams dialect door. Het is een prachtige plaat geworden: ‘Uit gewoonte en bijgeloof.’ Dicht op de huid en recht uit het hart. Zorgvuldig geformuleerde geloofs- en levenstwijfel, vol liefde en met lichte aarzeling gespeeld. Schitterend gitaarspel, prachtige koortjes, allemaal gebed in een warme jaren ‘90 cassettewalm. Ja dan heb je me helemaal te pakken. Rienko zingt zijn twijfel recht door zee, laat zijn zachtheid en liefde in alles doorschemeren. Van zijn prachtige gitaarspel tot zijn teksten vol verlangen en zijn drang goed te zijn voor zijn omgeving: "Heer zegen mijn vrouw met een goede man" klinkt het in ‘Ze verdient het.’ In ‘Dishoek’ bezingt hij de dromerigheid van een stranddag, vermengd met een beginnende verliefdheid. In “Voor wie gelooft’ horen we een zachte vloek, die toch niet spottend is, maar het verlangen uitspreekt naar een godheid die niet antwoordt. En in ‘De weg, de waarheid en het leven’ wordt het fietspad van Hogelande naar Middelburg een metaforisch pad. De plaat eindigt met 2 Lo-fi instrumentals, recht uit het gezangenboek, aangevuld met veldopnames. De mystiek van het alledaagse denk ik, waar het heilige zo gewoon wordt als een kop koffie, en het gezang van vogels.