Dit was de vrijdag van Concert at Sea Dit was de vrijdag van Concert at Sea

De aftrap komt van Hiigo, een jonge band uit Zwolle die frisse Nederpop maakt. Zanger Hans van der Werf staat ondanks een gebroken teen gewoon op het podium en laat samen met zijn band horen waarom hun debuutalbum Leven in de Leegte zo goed ontvangen wordt. Tankstation, Bang Alleen Te Blijven en Alles begint bij vandaag zijn publieksfavorieten. De nummers klinken oprecht, eigenzinnig en zitten muzikaal slim in elkaar. De eerste meezingmomenten van de dag zijn meteen een feit.

Vervolgens laat R-Jaye op het strandpodium zijn relaxte r&b-sound horen. In een decor van zand, zee en zon brengt hij nummers over liefde, dromen en zelfvertrouwen. Met zijn soepele moves, zelfverzekerde performance en zwoele tracks als Body Heat en Honest weet hij het publiek te verleiden tot ontspannen meedeinen. Wie hem nog niet kende, is na vandaag fan.

Op het hoofdpodium windt positieveling Claude het publiek moeiteloos om zijn vinger. Hij opent met Parler Français, gevolgd door onder meer La Pression, Papaoutai en uiteraard C’est La Vie, zijn ontroerende Songfestivalbijdrage. Hij is charmant, energiek en loepzuiver. De sfeer is vrolijk, met veel dans en herkenning — en Claude bewijst dat hij inmiddels een vaste waarde is in de Nederlandse popscene.

Iets verderop op het Umoja-podium zorgt The Hillbilly Moonshiners voor een verrassend feestje. De zes muzikanten geven bekende pophits een aanstekelijk bluegrass-jasje. Het publiek gaat los. Er wordt massaal gedanst, gejoeld en geklapt. Een geslaagde Amerikaanse roadtrip hier op het Zeeuwse zand.

Dan naar het strandpodium-  waar het tempo omlaaggaat, maar de intensiteit omhoog. Gavin James, de Ierse singer-songwriter met die onmiskenbare stem, krijgt het publiek muisstil met ingetogen songs. Zijn cover van The Book of Love opent de set, gevolgd door eigen werk zoals Always en afsluiter Nervous. Zijn stem raakt, zijn presentatie is ontwapenend. “Ik ben blij dat ik hier in de schaduw mag staan,” telt hij zijn zegeningen, met zijn witte Ierse huidje.

Douwe Bob maakt zijn entree op het podium op de motor, als een grote rockster, maar houdt het optreden juist licht, losjes en speels. Nummers als Nothing to Lose en Where Did All the Cool Kids Go worden luidkeels meegezongen. Hij grapt, danst, springt het publiek in en leent hoofddeksels van fans: konijnenoren, bloemenkransen. Tijdens Great Balls of Fire verandert de dam in een dansvloer. En dan komt zijn zoontje Elias van drie op het podium, om het slotnummer This World is Our Home mee te zingen. De harten smelten.

Nieuwe energie met The Vices op Umoja. De Groningse indierockband speelt strak en met overgave. Nummers als Gold en In and Out zijn gelaagd en spannend, met stevige gitaarsolo’s en verrassende tempowisselingen. Frontman Floris van Luijtelaar overtuigt met zijn flexibele stemgebruik. De band weet het publiek wakker te schudden — in stijl.

Op het strand blinkt Zoë Livay uit in stijl en souplesse. Haar warme stem en moderne soulpop verrassen aangenaam. Dankzij Ik Zing, haar single met Snelle, is haar populariteit aan een flinke opmars bezig. Iedereen stond spontaan op en zong mee, zodra Ik Zing werd ingezet. Met een stralende glimlach bedankt ze het publiek na elk nummer — en dat bedankt haar met nog meer applaus.

En dan: Anouk. De Haagse rockdiva stapt het podium op alsof ze er nooit is weggeweest. Ze opent krachtig met That’s My Heart You Hold, vol distortion en psychedelische randjes. Ze schakelt soepel tussen oud en nieuw werk: R U Kidding Me, Girl, Michel, Lost en natuurlijk Nobody’s Wife passeren de revue. Elk nummer klinkt urgent en vernieuwend. Soms keihard, dan weer breekbaar. Anouk is meesterlijk in balans tussen rauwe rock en kwetsbaarheid.

Het moment waar het festivalpubliek al de hele dag naar uitkijkt, volgt in de avond. Suzan & Freek. Het plein is ramvol. Fans hebben zich sinds de vroege middag gepositioneerd met borden, ballonnen en cadeautjes. Het optreden is niet zomaar een optreden: sinds Freek bekendmaakte ernstig ziek te zijn, staat alles in een ander licht. De woorden van Dromen in Kleur raken harder dan ooit. “Alleen vandaag telt,” zegt Freek. “Vier het leven. Morgen zien we wel.” Het publiek pinkt massaal tranen weg. Het meest indringende liedje vandaag is Lichtje branden: “Voor iedereen die ook zo hard aan het vechten is of die iemand moet missen. Misschien moet al het mooie nog beginnen.” Bij Ken je dat gevoel en De Overkant is er ook ruimte voor feest. De dankbaarheid is voelbaar. Het slotnummer Als het avond is klinkt als een omhelzing. “Dit hebben we zó gemist,” zegt Freek. Het publiek reageert luid: “Freekie, Freekie!” Ontroerend, warm, onvergetelijk.

Daarna mag de Vlaamse Pommelien Thijs op het Umoja-podium het tempo weer omhoog trekken. Haar jonge fans zingen alles woord voor woord mee. Met Ongewoon en afsluiter Atlas weet ze de energie vast te houden. Een popster in wording, die zonder moeite het publiek inpakt.

Guus Meeuwis sluit af met een show vol warmte en herkenning. “Je vraagt…” en het publiek zingt Het is een nacht uit volle borst. Zijn twaalfkoppige band zorgt voor een rijk geluid. Meeuwis refereert aan het emotionele optreden van Suzan & Freek: “Nooit bang zijn om te leven. Altijd hopen op een wonder.” Geef mij je angst volgt met een prachtige klarinetsolo, en bij Per spoor ontstaat een spontane polonaise over de dam.

Wie denkt dat het dan gedaan is, vergist zich. De energieke en absurd vrolijke set van Mental Theo sluit de dag af met een explosie van happy hardcore en gabberklassiekers. Overal lichtjes en een springende mensenmassa: het voelt als een knalfeest op een zomerse dansplaneet. Een over-the-top, maar onweerstaanbaar slot van een dag vol muziek en emoties.