Dennis Van de Bor heeft een druk middagje. De gitarist van Mamilla mag als zanger en gitarist met Kabuki de middag openen. De hardrockband haalt zijn inspiratie duidelijk uit Kiss. Dat blijkt niet alleen uit de twee covers (‘Strutter’ en afsluiter ‘Love Gun’) in de setlist. Ook het eigen repertoire leunt duidelijk het werk van Kiss. De heren brengen niet de over-de-top show met latex met spikes, schmink, vuurwerk, bloed of de tong van Gene Simmons. Wel brengen ze met veel enthousiasme goed in het gehoor liggende nummers. De duidelijk herkenbare eighties rocksound valt duidelijk in goede aarde bij het publiek. Een goedgekozen opwarmer.
We hebben er even op moeten wachten. Oorspronkelijk zou de release van de nieuwe cd ‘Silent Man’ op zaterdag 3 februari plaatsvinden. Dit moest “wegens gezondheidsredenen” verzet worden. Het ging van een zaterdagavond naar een zondagmiddag. Of het echt uitgemaakt heeft, zullen we nooit weten. Misschien was er iets meer publiek naar De Spot in Middelburg getrokken. Maar er is, zeker voor de zondagmiddag, genoeg volk op de been in De Spot. Als dank wordt iedereen getrakteerd op een show om van te genieten.
©
Tineke Boer
Na een korte pauze start Mamilla. Met behalve de presentatie van de nieuwe cd viert Mamilla ook zijn 24-jarige bestaan en dat ze voor het eerst in bijna drie jaar weer op de planken staan. “Telt Bar-American niet mee dan?” wordt er uit het publiek geroepen. “Nee, dat was de try-out,” is het antwoord. Het is in ieder geval duidelijk dat Mamilla het op het ruime podium in De Spot beter doet dan op de pooltafels in Bar American. Er is meer bewegingsruimte waardoor er meer energie van het podium uit gaat.
Nummers van de nieuwe cd worden afgewisseld met ouder werk, en prachtige powerballads worden afgewisseld met uptempo rocksongs. Qua stijl schippert het tussen classic-, prog- en hardrock, waarbij de stijlen goed in elkaar overlopen en de kunsten van de afzonderlijke bandleden goed benut worden. De gitaren scheuren door de ruimte en het tempo wordt er goed in gehouden. Af toe een rustmomentje met een mooie ballad, en dan weer gaan!
©
Tineke Boer
De show wordt vooral gedragen door de enthousiast stuiterende zanger en gitarist Ruud Aerssens, en de ingetogen gitarist Rick de Visser met zijn heerlijke gitaarspel. Dat wil niet zeggen dat de overige bandleden slecht spelen of onbelangrijk zijn. Het tegenovergestelde is waar. Maar hun positie op het podium verraad het al een beetje: ze staan vooral achter Aerssens en De Visser. Maar omdat De Visser al iets naar achteren staat, valt gitarist Dennis Van de Bor snel weg in een donkere hoek op het podium. Gelukkig spendeert Van de Bor als backing vocals ook genoeg tijd voor zijn microfoon door. Het zou iets makkelijker zijn als De Visser een metertje naar voren zou staan.
Aerssens is ook niet helemaal goed bij stem. Hij zet stug door en speelt het af en toe slim, waardoor dit amper invloed heeft op het optreden. Bij de toegift bestaande uit de vaste medley van nummers van Alice Cooper, Black Sabbath en Deep Purple zet hij het zelfs heel handig in om het publiek aan het zingen te krijgen. Het publiek moet het zonder het geschal doen bij ‘Child In Time’, maar dat kunnen we hem vergeven. De rest van de band doet het ook prima.
Aan alles is te merken dat Mamilla hier staat om een feestje te bouwen. Het is dan ook genieten voor het publiek, dat zich verschanst achter de statafels of op de trap. Voor hen is het duidelijk zondag, en iedereen doet het rustig aan. Echt gedanst wordt er niet. Echt genoten wordt er zeker wel. Bij binnenkomst kreeg iedereen als cadeautje een gratis cd. Dus we kunnen thuis allemaal verder genieten.