De eerste band die het podium betreedt, is de symfonische metalband Dance with Dragons. Een band met zowel clean als grunt in de vocals en diepgaande lyrics over onderwerpen als liefde en de dood. Ondertussen is dit clubje al een viertal jaren bezig en heeft daarin verscheidene keren het podium gedeeld met andere Nederlandse bands uit hetzelfde en aangrenzende genres. De band start energiek en houdt dit vast tot de laatste minuut. Er is duidelijk een bepaalde vibe aanwezig onderling: de bandleden hebben bijna constant interactie met elkaar en vormen zodoende een mooi expressief geheel. Er wordt heel wat af geheadbangd tussendoor. Zangeres Hiek van den Herik draagt de band met haar hoge tonen en wordt ondersteund door de twee gitaristen waarvan de een haar ondersteunt met cleane tweede stemlijnen. De afwisseling tussen clean en grunt is in balans. De muziek is stevig en fijn in het gehoor liggend, maar wordt op een gegeven moment wel een beetje eentonig van sound.

Conspiracy of Seven (Co7) sluit de avond af met een dosis powermetal. Deze band neemt een bepaald jeugdsentiment mee aangezien zijn muziek en act afgeleid is van het verhaal van de Zevensprong, waarna ze zijn begonnen aan een tweede project genaamd Carnival of Lost Souls. Voor deze band is dit optreden een thuiswedstijd en het is duidelijk dat ze een redelijke fanbase hebben meegebracht naar de donkere, sfeervolle Terneuzense zaal. De band heeft redelijk wat line-up wisselingen meegemaakt het laatste jaar, waarvan de recentste de toetseniste Samantha Oppeneer was die de band verliet en vervangen werd door Cindy Hellenbrand. Alsnog deelt deze lieftallige dame vandaag het podium met deze band, maar dan wel op een apart podium in de voorgrond, waar zij de zaal verrast met een staaltje buikdans. 

Co7 begint met gedimde lichten, waarna de vocalisten het podium betreden als de lampen aangaan. De show draagt een bepaalde drama met zich mee. Opvallend in performance is vooral zangeres Wilma Kostermans die het publiek weet op te zwepen en de nummers aankondigt met een gebalanceerde dosis humor. Verder is het vooral gitarist Joseph  Black die in het oog valt. Met zijn enthousiasme weet hij de gehele band mee te trekken. De twee zoeken flink de interactie op met elkaar en de andere bandleden. De muziek is snel en bezit flink wat power, met veel tweestemmigheid en samenspel van de gitaristen. Later tijdens het optreden verruilt toetsenist Hellenbrand haar toetsen voor een viool, wat verassend is, en zorgt voor een mooie afwisseling. De band sluit af met het nummer ‘Eye Of Providence’, een nummer met een wat slepende, bijna Arabische feel die wordt aangezet door de buikdans van voormalig toetsenist Oppeneer. Voor het podium is er een stuk bijgeplaatst waar zij haar show opvoert: een elegante en dramatische dans waar veel gebruik bij wordt gemaakt van een doek om zo veel beweging in de dans te brengen. Op de achtergrond speelt de band lekker door en zoekt nog steeds de interactie met elkaar op. 

Na afloop van de act van Co7 sluiten de bands samen af door gezamenlijk een buiging te maken naar de redelijk gevulde zaal. De sfeer van de gehele avond was fijn en gezellig. Fans blijven even hangen om bij te praten en om op de foto te gaan met hun favoriete band, waarna het café langzaam leegstroomt. Een geslaagde avond zo te zeggen, die zeker voor herhaling vatbaar is.